Sımsıkı Sarıl

Sımsıkı sarıl sevdiklerine,
Her dokunuşta kalbini bırak onlara.
Çünkü saat yok ölümün bileğinde,
Ne bir çan çalar, ne bir fısıltı gelir haber.

Bir gülüşü erteleme,
Bir öpücüğü yarına bırakma.
Yarın belki gelmez, belki sessizce alır her şeyi;
Sevdiklerin varken doyasıya yaşa, yoksa bir gün
Sadece hatıralar kalır avuçlarında, soğuk ve sessiz.

Unutma, ölüm gelince hızlıdır,
Ne ricaleri kabul eder, ne sözleri dinler.
O anda yanındakiler değer kazanır ya da kaybolur,
Ve sen geriye dönüp “keşke” demekle kalırsın.

Her sarılış bir veda olabilir,
Her gülüş, belki de son tebessüm.
O yüzden elleri bırakma, gözlerden sevgiyi silme,
Konuşmadan kalma, anlatmadan geçme.

Düşünsene:
Bir sabah uyandığında, boş bir koltuk, sessiz bir oda,
Ve artık geri getiremeyeceğin bir hayat…
O zaman tüm sözler, tüm sarılışlar birer pişmanlık olur.

Sımsıkı sarıl, gözlerinin içine bak,
Kalbinin ritmini hissettir onlara.
Sevgi erteleme, affetmeyip bekleme,
Daha fazla vakit yok; ölüm sessizce kapını çalabilir.

Hayat kısa, zaman hile yapar,
Göz açıp kapayıncaya kadar her şey değişir.
Sevdiklerine sarıl şimdi, tam da şimdi,
Çünkü saat yok ölümün, ve hiçbir “yarın” garantili değil.