Sisifos Döngüsü

Karma dağ zaman kaya bense sisifos çok sevdiğim ve anlamını şimdi daha iyi keşfettiğim bir söz.
Şimdi daha iyi anlıyorum, aynı şeyleri yaşıyorum devamlı, döngüler aynı, hatalarım, yanlışlarım, gittiğim yollar hep aynı. her seferinde sisifos gibi dağın tepesine çıkardığım kaya yuvarlandı üzerime yaptıklarım geri dönüp çarptı yüzüme ben de her seferinde geri taşıyorum dağın tepesine ve yine yuvarlanıyor yolumu değiştirmiyorum yapacak daha iyi bir şey bulamadım aynı döngüde yuvarlanıyorum karma her seferinde lanetim oluyor. Ve her yolculuk bir öncekinin aynısı oluyor.
Zaman geçtikçe kendimi şarkıların ve kitapların içine kapattım. Beni en iyi anlatan eserlere hapsoldum. Bu yüzden bu dünyanın dışına çıkmıyorum. Dış dünyayla anlaşamıyorum çünkü. İçimde farklı bir gezegenin tohumları var. Ve normal insanlarla uyuşmuyorum bu yüzden. İyi anlaştığım herkes büyük bir kaos sebebi oluyor en sonunda. Kimin haklı olduğunu bilemiyorum. Ama bir şekilde herkesle bozuluyor aram.
İnsanlar hayatlarını övünecek bir şeyler yapmak için geçirirler. Başardıkları her şey bir övgü sebebidir. Ben şimdiye kadar ne kadar çok şey başardığımı bilmiyorum. Ama hayatım boyunca övüneceğim tek şey farklı olmak oldu. Onlardan biri olmadım. Herhangi biri, sıradan biri olamadım. Hepsinin kabul ettiği yargıları, kuralları kabul etmedim. Onların düşüncelerini, inanmam için zorladıkları şeyi kabul etmedim. Sebebi içimdeki muhalefet isteği değildi. Kendim olma arzusuydu. Bu yüzden birçok kişiyle anlaşamadım. Hatta neredeyse hiç kimseyle anlaşamadım. Uzun bir süre iyi tutamadım aramı. Ama benim övünebileceğim tek şey bu herhalde. Olmadım onlardan. Çok kişiyle çatıştım. Sevdiğim çok insanla aram bozuldu ama kendim olmaktan vazgeçmedim. Bilinçli bir şey değildi bu aslında. Kendiliğinden oluyordu. Merak ettiğim şey ise insanlar kendilerine benzemeyen, kendi fikri kendi karakteri olan insanları neden sevmiyorlar? Neden herkesin kendileri gibi olmalarını istiyorlar? Farklı dünyalara neden tahammül yok? Oysa her insan başka bir dünyadır. Dünyaya gelen her canlı içinde başka bir gezegen taşır. Bu yüzden benden farklı olan insanları sevdim hep. Farklı gezenlere ayak basmak için. Tanıştığın her insan yeni bir yolculuktur çünkü. Ama tanıdıkça bir çoğunun birbirine benzediğini gördüm. İçlerindeki kendilerini yok edip aynı olmuşlardı hepsi. Ve onlar gibi olmayan herkesi dışarıda bıraktıkları bir hapishane kurmuşlardı. İnsan sevgisi ile içimdeki özgürlük isteği çatıştı. Herkesin gardiyan olduğu sıkıcı bir hapishane yerine kendi özgür dünyamda kalmayı tercih ettim. Sadece beni anlayanları bu dünyanın içinde aldım. Çünkü çoğu kapıdan içeriyi gözleyip kaçtılar. Gerçek beni kabullenemediler. Hapishane griliğine o kadar alışmışlar ki gökkuşağından korktular.