Sisli Sokak Lambası

Arnavut kaldırımlı taş sokakta tek başına, cılız ışığıyla sokağı aydınlatmaya çalışan bir sisli sokak lambası gibiyim. Sis, taşların arasından süzülüp lambanın titrek ışığını sarıyor; gölgeler sessiz bir melodi eşliğinde dans ediyor. Yalnızlık, sanki kendi bilincine sahipmiş gibi sokakta dolaşıyor. Kim bilir, belki de ben değilim sisli olan; belki de sis, benim karanlıkta parlayan ruhumdur.

Adımlarımı duyan tek canlı, bir kediydi. Sessizliği bozan tek ses onun patileri… Ama o da kısa bir süre sonra kayboldu, lambanın yalnızlığıyla bütünleşti. Her titrek ışık huzmesi, geçmişin hatıralarını fısıldıyor, sokağı dolduruyordu. Belki de bu sokak, sisle ışığın arasında yaşayan yalnız ruhların bir yansımasıydı…

Birden, hafif bir rüzgar esti; yapraklar titrek ışığın üzerinde dans etti, gölgeler birbiriyle sarmaş dolaş oldu. Sokak lambasının ışığı, kendi yansımasını taşlarda gördü. “Ben buradayım, ama yalnız değilim” dedi kendi kendine; çünkü yalnızlık, bazen en derin huzurun habercisidir.

Sis yoğunlaştı, lambanın ışığı daha da titredi. Gölgeler uzayıp kısaldı, sanki sokağın ruhu canlıymış gibi hareket etti. Ve ben, o titrek ışığın içinde, hem lambayım hem sis, hem de bu sessiz sokağın tüm hikayesiyim. Her ışık huzmesi bir anıya, her gölge bir sırra dokunuyordu.