Son Kerte

Her şeyin çok ince çizgisindeyim,
Dünya ayaklarımın altında titrerken,
Zaman ince bir ip gibi gergin,
Ve ben, her an düşebileceğim bir yükseklikte sallanıyorum.

Hayatımda ilk defa,
Kendime ben bile bulaşmıyorum.
Eskiden dokunurdum hatalarıma, sevincime, acıma;
Şimdi ise bir sis gibi süzülüyor ellerim,
Ne tutabiliyorum, ne bırakabiliyorum.

Dışarıya akan bir nehir gibi,
Düşüncelerim sessizce akıyor,
Ama kıyıya ulaşan damlalarım yok,
Kendimden uzak, kendimden boş.

İnce çizgiler arasında yürüyorum,
Ne karanlığa saplanıyorum, ne tamamen ışığa dokunuyorum.
Sadece bir denge noktası,
Sessiz, kırılgan, ama canlı.

Kendime bulaşmamak bir savunma belki,
Bir kayıp belki de;
Ama her adımımda, her nefesimde
Bir güç gizli, görünmez ama gerçek.

Çünkü ince çizgilerde yaşamak,
Hayatı ve kendini çıplak görmek demektir.
Her şey açığa çıkıyor,
Ama hiçbir şey seni yakamıyor.

Ve belki bir gün,
O çizgilerin üstünde yeniden duracağım,
Sarsılmadan, korkmadan,
Kendime dokunmayı öğreneceğim.

O zaman her şeyin inceliği,
Sadece bir denge değil,
Bir özgürlük olacak.
Ve ben, kendime yeniden bulaşacağım,
Ama bu sefer, korkusuz ve tam olarak…