Ah be kardeşim. Olmuyor değil mi? Yapamıyorsun. Onsuz hayat sanki durmuş gibi geliyor. Özlüyorsun, merak ediyorsun, hastalığında yanında olmak istiyorsun ama aradığında koca bir Ne Var sözlerini duyuyorsun. Sen orda onu düşünüyorsun ama o kendi bencilliğinde... ? Biraz bozuluyorsun ama seviyorsun aramadan, onun sesini duymadan yapamıyorsun. Kokusunu özlüyorsun. Güldüğünde yanaklarında, göz altlarında oluşan o kıvrımları özlüyorsun. Hatta kavgalara bile hasret kalıyorsun. Ama özlemekten başka hiçbir şey gelmiyor elinden. Arıyorsun, reddediliiyorsun. Vazgeçmiyorsun. Gururunu ayaklar altına dahi alıyorsun. Ama o seni düşünmüyor bile. Sen onu ne kadar düşünürsen düşün. O seni umursamıyor. Her gece olduğu gibi, bu gecede onu düşünüyorsun. Bütün anılarınız canlanıyor gözlerinde, fotoğraflara bakıyorsun. Gözlerin doluyor. Ağlamak istemiyorsun ama göz yaşların senden bağımsız hareket ediyor. Hızlı hızlı süzülüyor yanaklarından. Fotoğrafları yırtmak istiyorsun ama kıyamıyorsun. Çünkü Ondan kalan son hatıra o fotoğraflar. Ondan kalan son şey... Yakıyorsun bir sigara ve o bitmeden bir daha, sonra bir daha ve bir daha derken bitirdiğin 4 paket sigarayla sabah oluyor. Gözlerin şiş okula gitmek zorunda kalıyorusun. Herkese gülümsemek zorunda kalıyorsun. Bu rolü oynamak o kadar zorki, teneffüslerde lavaboya gidip boş boş kendine bakıyosun. Sonra gülüyorsun ve bütün gün o şekilde gülümsemeye devam ediyorsun. Özlüyorsun... Gelsin istiyorsun... Ama istediğin olmuyor.. O özlemiyor. Gelmiyor.. Ve seni sevmiyor...? ?