BAŞIN SONU, SONUN BAŞI

Son kalan bir kaç cümlem bunlar. En azından hatırladığımı zannettiğim cümleler. Kim bilebilirdi ki?, Kafamda müslümden paramparça dönerken bunları yazacağımı.

Korkuyorum.. kendimi kaybetmekten. Gözümün kararmasından, tüm seslerin kesilmesinden, bana tek mâni olan mantığımı yok saymaktan, asla olmak istemediğim yaratığa dönüşmekten. Ruh bedende mi bilmiyorum. Hoş şuan bunları kime veya neye hitaben yazdığımı da bilmiyorum ya..

Hep gülmek istedim. Dosta da düşmana da, sevdiğim kimseye de sevmediğime de. Cidden herkese. Ama artık gülümsemek bana yetmiyor. Aklım hep yüzüne gülmek yerine tükürüp geçtiklerimde. Haklı veya haksız yere, onu sorgulamıyorum. Sadece keşke onlara da gülseydim diyorum.

Bu geçmişe bir mektup geleceğe nasihat gibi. Bu ölüyü gömmek, diriye yol göstermek gibi. Bu biraz sevmek, biraz da nefret etmek gibi.

Her neyse. Naber, nasılsın ? Umarım gülümseyebiliyorsundur.

22.02.2023