Bazen yazdıklarımız başkalarından çok kendimize anlamlı gelir sonuçta bizden birer hatıra yada anı ve yahut duyguları animsamamiz sonucunda satırlara dokuluyorlar

Sesine yüzüne yanında oluşuna o kadar çok alisiyorsun ki bazen hiç gitmicekmiş gibi oluyor hayatının en güzel günleri senin için o anlar dünyada herşeyden çok seviyorum dedigin kişi ömrünün sonuna kadar yanında kalicakmiscasina alismissin ona aklın hep onda "nerede ne yiyor ne içiyor ne zaman mesaj aticak arar mi'' bu düşünceler kafanın içinde dönüp duruyor. Gün geliyor senle biz yapamıyoruz diyor ve hiçbir şey olmamış gibi bırakıp gidiyor yanında koskoca iki senenide anılarını ve hatıralarını yaşanmışlıkları sirtlanip gidiyor işte o andan sonra hiç bir insana yaklasamiyorsunuz hep bir mesafe koyuyorsunuz kendinizi tekrar incitmemek için duvarlar oruyorsunuz bir daha yaralanmamak bir daha sevmemek bir daha birisine alışmamak için sevginizi sakliyosunuz geceler üzerinize geliyor ilk başlarda sürekli düşünüyorsunuz "nasil bı hata yaptım da gitti neden terk etti ve ya neden gitti bunca zamandır biseymiz yoktu birden bire noldu" bir insanın sevgisine alıştıktan sonra bir insanı tanıdıktan sonra başka birisi çıka gelir sen belki umursamazsin ondan başkasını ama belli ki o kesfedilenden çok kesfedilmeyeni keşfetmeyi seviyor bu yüzden çok açık olmayın kimseye aradan ne kadar zaman geçerse geçsin mutlaka bir sirriniz olsun kimsenin bilmedigi..