Gönül Hânesi

Saatler hançer gibi işliyor yüreğime Üstâd'ım!
Saatler hançer gibi işliyor yüreğime.
Ne yapmalı bu kalbim,
Bu diyardan uzaklaşmalı mı?
Unutmalı mı geçen zamanı?
Koşmalı mı arkasına bakmadan?
Ya da körüklenerek daha çok mu bağlanmalı?

Bir ezan vakti kurtuluş sesine uyanıyor kalbim.
Göz kapaklarım açılmak bilmiyor Üstâd'ım!
Ruhum ayağa kalk derken,
Bedenim kalakalıyor dünya menfaatlerinde.

Seviniyor nefsim bir an,
Sonra ruhum ayağa kalk diyor tekrardan...
Sitemkârlı bir hizân.
Ben hüzün deryâsından gelmiş bi çâre.
Ben hüzün deryâsına âşık bi çâre.
Ben deryasına küsmüş, yanmış bi çâre.
Yanan bu çâre neyler gönül hânesinde.

Gönül hânem,
Issız avuç içlerinde yaşayan bir mekân.
Mekânlara sığmaz oldu bu devran.
Devranlar dönmez oldu,
Avuç içlerimden süzülmez oldu.

Dilden dökülmez kelamlar,
Ama bilmezler dilden dökülen kalptendir.
Kalbine sahip çık,
Lâkin bu kelam senden gitmektedir.

Kelîmelerin mûcizesi olur mu Üstâd'ım?
Kelîmelerin sırrı çözülür mü?
Ben yanmaktan vazgeçsem,
Bu kelam böyle dökülür mü?

Ben servete rağbet göstermem,
Servetim içimdedir.
Benim derdim yokluk hânesidir.
Yok olmayana hiçlik derdidir.

Pamuk ipliğine bürünmüş günler var.
Günler ağmâdır boş geçirilmiş vakte.
Benim vaktim ipekten bir yelektir.
Yeleğim her gün için bir medettir.

Med etmeyen neyler gökyüzü cennetini.
Nereden bilir meyûs olan gönül kilidini.
Gönül kilidine giden bir yol var,
Yeryüzünde geçirilen bir imtihan var.

En güzelini dile getiren ölüler var.
Ölülerden yükselen bir nîdâ var.
Sadâ ile boşalan sesler var.
O seslerde kelâmın sırrı var.

O sırra ulaşmam için dünyam değişmeli.
Bu dünyadan geçmek için,
Yeryüzü cennetine girmeli.
Bu cennete bedenimi nakşetmem için,
Semâya seslenmeli...