Kabullenince büyüyor insan.
Her zaman daha dik bir yokuş olduğunu, yokuşların çıkmakla bitmeceğini, her güzellikten sonra inatla gelen bir sancının olduğunu.
Kabullenmeye başladığında düzenine boyun eğiyorsun hayatın.
Yapabildiğin kadarıyla mutlu olmaya başlıyorsun, şükür etmeye başlıyorsun.
Hediyelerin fiyatını değil de zerafetine bakmaya başlıyorsun.
Günaydın kelimesinin aslında ne kadar önemli olduğunu, özledim kelimesinin çok basite indirgenmiş olduğunu, aslında ne kadar derin olduğunu anlıyorsun.
Elindekine sarılmak, değerini bilmek bir şeylerin, her şeye sahip olamayacağını, her şeyin en iyisini yapamacağını kabullenmekle başlıyor.
Bir kaç duvara çarpmadan da anlayamıyor insan işte bunu.