KARANLIK

Bir an için gözlerinizi kapatın. Ve çocukluğunuza dönün. Karanlıktan nasıl korktuğunuzu hatırlayın.
Sırf karanlık oluyor diye gözlerinizden uyku akarken bile uykuya dalamamanın çaresizliğini yaşayın.
Şimdi bugünkü yaşınıza gelin ve gözlerinizi açın. Hâla ilk günkü gibi taze kalan korkunuzun şaşkınlığını yaşadınız değil mi!

Şimdi ise bir de tüm dünyaya bakın. Gözleri kapalı milyarca insanı hâyal edin. Sadece tek bir fark var. Karanlık; gözlerini kapadıkları an da değil, bu defa Filistin’ de korkudan faltaşı gibi açılan çocukların gözlerinin içinde.

Sanki rüya görür gibi belki de hipnotize olur gibi izliyoruz olup bitenleri. En korkunç senaryoları, kitapları yazan yazarların bile hayal edemeyecekleri canilikte bir katliamı seyrediyoruz. Bir çekirdeğimiz bir de çayımız eksik. Kimilerine göre mısır patlağı ve kola!

Beynimiz, kan damarlarımız sanki madde bağımlısı gibi uyuşuk. Sadece onlar mı ! Hayır tabi ki de. Kalbimizde bir hayli uyuşuk ve serzenişsiz.

Hafifçe ses çıkarmaya tenezzül ediyor gibi görünsek de hayat devam ediyor sloganlarıyla normalleştirmeye bile başladık. “Havanın yarın yağmurlu olması gibi”, Gazze için ise; “hava yarın, insan parçalı, bomba yağmurlu” bile diyoruz artık.

Bize dokunmayan yılan diye birşey yok. Ama devletlerin anlaşmaları ve ağır yaptırımları diye birşey var.

Ortak bildiri yayınlamaları sahtekâr kınama mesajları ve sözde üzülüyor gibi gösterdikleri yapay mimik emojileriyle gerçekten çok komikler.

Zehrini heryere akıtan yılanın başını ezmemenin bedelini, yaşamak için panzehire muhtaç kaldığımızda anlayağız. O zamanda iş işten çoktan geçmiş olacak..

Bugun o karanlıkta bıraktığımız binlerce günahsız çocuğun bedelini, çocukken korktuğumuz ve yakından tanıdığımız o daimi karanlıkta sonsuza kadar kalarak ödeyeceğiz. Hem de hepbirlikte….