Kuşkucu insan

Kuşlar vazgeçmemeyi öğretir insana vazgeçemediği için döner durur gökyüzünün etrafında
Kuytulaşmaktan korkar insan, karanlıktan değil, kendi iç sesiyle baş başa kalıp kendine laf anlatamamaktan korkar aslında.
Tutsak kaldı içimizde kuşlar, içimizde yaşar dururlar varlıklarından habersiz
Zihnimizin iniltisinden dışımıza yansıyamıyor tırsak düşüncelerimiz.
İzine düşemeden bir köşede kısılıp kaldı adımlarım.
Çığlıkları yankılanmasın diye, zihnimin boşluğundan koşar adımlarla dilime uğrar, daha yeryüzüyle tanışmamış olan duygularımın kırıntıları
Toparlanabilselerdi, yeryüzüyle gökyüzünün arasında sıralanırlardı sıratı andırır gibi adeta, mazeretleri kendine kukla yapmış insan siluetlerinin bakışlarının tam ortasında
Ölümü düşler insan, tüm mümkünlerin anahtarları bir nefeslik hayatın bitişinde gizlenirmiş gibi
Kuşkunun derin gölgesine sığınır insan, gerçeklerin dikenli yollarında adımlamaktan korktuğundan
Hep kuşkucudur insan kendinden bile kuşkulanır kuşkunun sofrasında kuşkuları yudumlar insan