Nekadar koşarsan koş nasibine varırmış insan, nasipten öteye köy yokmuş yeni anladım geç oldu ama anladım seni unuttum desem yalan söylemiş olurum ama eskisi gibi acımıyor olmayanı oldurmak olmuyormuş nekadar çabalarsan çabala bir yerde duruyormuş kalp, acıdan, sızıdan, belkide umutsuzluktan.
Yarama tuz basar gibi seni bastım kalbime aızısıda oyüzden galba seni ellerle görmekte varmış ellerin kollarında ve ellerin kalbinde , kaderden kacılmıyor işte biri ağlarken, biri gülüyor , biri giderken biri geliyor biz buna kader diyoruz çok sevmemek lazımmış tapar gibi sevmemek , hayat akıp gidiyor ve mevsimler değişiyor insanlar gibi, ah İstanbul okadar kalabalıksın ki aşkında içinde götürüyorsun bağzen gücüm tükeniyor bir adım bile atamıyorum çünkü kokunu duyamıyorum, ellerini tutamıyorum , yüzüne bakamıyorum oyüzden tükeniyorum kalbim taşa döndü sanki senden başkasına erimiyor..