PÜRSİŞ

Ve sen benim vatanımdın. Ki ben senin dışında hiç cenge çıkmadım. Ne kalbini kazanabildim ne de ruhunu fethedebildim. Ben ne kötü ben ne başarısız bir komutandım.Ne çürümüş bir muzaffer bu neden hala aşktan muaf olamadım?

Düşün bir diyorum, dört bir yanı bahar bir vatandın sen, dört bir yanı deniz, gök. Beni öldür kısa bir şiirde, beni kır, dök.Paramparça sevmek istiyorum seni. Darmadağınık... Benim kaderimde tüm sevmek yok! Öylesine bir pürsiş değil bu öylesine bir nefret! Kendimi dağıtmak istiyorum ve parçalarımı Kaf dağının şeffaf doruklarında yakmak…

Tükendi tüm ümidim. Keşke seni hiç sevmeseydim. Kalbimde büyüyen koca bir kara delik... Kalbimde isli bir sersefillik... Seni sevmişliklerim kırk yama, seni sevmişliklerim delik deşik... Kanıyorum bir yerlerden, ayak bileklerime kadar kan golü diyorum çepeçevrem. Tükendi ümitlerim, bu ben değilim. Böyle komutan mı olurmuş hem hani benim muzafferliklerim?
Neyi kazandım söyle bana, seni kaybederek neyi kazandım anlat hadi… Aklım almıyor, içime yağan yağmurları görüyor musun? Benim öyle gözlerimden yaşlar akmıyor. Duygularımın yüzme bildiğini sanmıyorum.Bu nasıl bir cehennem? Keşke seni sevmeseydim diyorum her gün.
Zifiri bir kayboluş, kendimden siliniş her gecem...

Piç bir gece " hiç " bir şiir.

İşte her şey bundan ibaret!

Yanisi kara kalem bir yalnızlık.

Özlem Ayşe Çiçek


PÜRSİŞ: Soru sorma.