Sonra dayanamıyorsun, her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun, yapabildiğin en iyi şeyin yazmak olduğunu görüyorsun, yazıyorsun herkesten saklasanda gizlesende tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imajı varya, içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve gerçekten de tam anlamıyla yanında olsa, düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradınki sevmede, değer vermede, bir yanın kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığın zaman, asıl acıları tatmayada başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin, aklını yendiği anlar oluyor. Ve benim kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı önemi , ilgiyi, sevgiyi değeri göremeyince başlıyor asıl sorun. Asıl sorunlar, asıl canını yakanlar oluyor. Birde yitirdiklerin var, dönülmez yolda bıraktıkların, geri dönmeyeceğini ezberlediklerin. Hani Herşerde derlerya ''hayat devam ediyor'' aynen öyle ne giden geri geligyor, ne kalanlar değerini biliyor ne yerin, nede kıymetin değişiyor. Sen sadece günden güne eriyorsun, tükeniyorsun, hissizleşiyorsun. Ama gerçektende birgün aklım bu savaştan üstün çıkarsa , o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar, tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar....