Yanlış Zaman
Yarım yarım yaşadıklarım bütün bütün oturuyor ruhuma. Ruhum delik deşik. Şu durumda kimseyi sevmemem, kimseyle iletişim halinde olmamam lazım ki içinde bulunduğum boşluk girdabına kimseleri çekmeyeyim. Hep istemediğim şeyleri yaşadım. Sanırım bundan sonra da öyle devam edecek. Yine ben olmak istemediğim kişiyim ve yine asla kendimi ait hissetmeyeceğim bir hayatı yaşıyorum. Nereye kadar? Sanırım öldükten sonra da devam edecek bu böyle. Çünkü insan öldükten sonra bile kendisinden kurtulamıyor. Lanetliyim galiba. Bitmeyen bir kabus bu! Dehşet verici.
Bir tarla ekiyorum. Kaç dönüm olduğunu bilmiyorum. Ömrüm ne kadarsa o kadar işte. Tarlanın bir dönümüne yarım bıraktıklarımı, bir dönümüne kursağımda kalan heveslerimi, bir dönümüne gerçekleşmeyecek hayallerimi, bir dönümüne gülerek geçirdiğim çocukluğumu ve ağlayarak heba ettiğim gençliğimi, bir dönümüne söylediğim ufak tefek yalanları ve vicdanımdaki azapları, bir dönümüne seni... ektim. Seni ektim ama sen bu tarlanın, bu iklimin mahsulü değildin ki. Başını topraktan çıkardın yanlış yerde olduğunu bilmeden ve büyümeye başladın. Ama bunun olmayacağını bir tek ben biliyordum ve bunu bilmeme rağmen seni bu tarlada sulamaya ve büyütmeye devam ediyordum. Neden? Neden böyle bir şey yaptım? Çünkü bu tarlaya ektiğim tek güzel ürünüm sendin. Bu mahsulü bu tarladan hasat ettiğim vakit sanırım benim sonum gelmiş olacak. Acın ruhuma nakış nakış işlenecek, beni sevdiğini söyleyen ruhun bir pentagramın 5 sivri köşesinin her birinden bana zehir atacak belki de hiç duymadığım hakaretlere maruz kalacağım ve ben yine yaşarken öleceğim. Hak etim mi? Evet.
İçimde sana söylemem gerekenleri sözcüklerimin boynuna boğum boğum asıyor, onları gözyaşlarımla ıslatıyor, ruhumdaki acının zehri ile zehirleyip sana bunları susarak bağırıyorum. Sana baktığımda o kadar çok şey söylüyorum ki seninle konuşmadan konuşuyorum. Duymuyorsun beni. Duymaman işime geliyor aslında. Çünkü duyarsan gideceksin. Keşke içimde oluşan devasa şelaleleri görüp bana hak verseydin. Kurtarsaydın beni bu azaptan. Sustuklarımı duyup da her şeye rağmen yine sevseydin beni, yine kalsaydın benimle. Sen gittikten sonra acın yakacak beni biliyorum. Buna hazırlıklı olmalıyım ama şimdi her şey seninleyken o kadar güzel ki. Kendimi unutmak istiyorum senin benimle olduğun süre içerisinde. İşte tam da burada Bulutsuzluk Özlemi dinlemeliyim: Her şey Senden Önce ve Senden Sonra. Senden bir isteğim olacak: Ben yalan olsam bile sevgim gerçek. Hükmümü verirken bunu göz önünde bulundurmanı rica edeceğim.
Sen doğrusun ama benim seni bulduğum zaman yanlış. Ve bu yanlış bana yanlışlar yaptıran tek yanlış. Ama bu yanlışın içinde sen, bana doğru teşhis koymuş ve doğru ilaç verip beni iyileştirmeye başlamış bir doktorsun. Sen doğrusun, sana olan sevgim doğru, ben de doğruyum ama bende olan bir şey yanlış. İşte o yanlış kendini gösterdiğinde tekrar hasta olacağım ve doktorum da yanımda olmayacak. Neyse. Bir dünya dolusu hava var ve ben bu havayı soluyamıyorum yine. Nefes alamıyorum. Konuyu kapatmam gerek. Yine kendimi unutmam, ruhumun deliğini değişiğini seninle doldurmam gerek.
Bugün de içimdeki hevesleri de tek tek öldürdüm. Sıra yeni güne geldi. Öldürmeye devam.
