Sözüm Ona..

Hep seviyorum diyoruz birbirimize. Hissettiriyoruz da. Ama üzmek var,kırmak var,dökmek var. Paramparça yapmak var. Dur,yapma. Sessiz ol. Biraz dinlenelim. Korkutuğum başıma geliyor. Sessizleşiyorum... Ki ben çok severim seninle tartışmayı. Anlatamıyorum artık bazı şeyleri... Sen kendi düşüncen ile ben kendi düşüncem ile yürüyoruz öylece. Yine her insan oğlu gibi,anlamamazlık yapıyoruz. Ama ben kendimden eminim biliyor musun? Çünkü ben seni ne kadar çok sevdiğimi biliyorum. Ben ki,her şeyi yerli yerine düşünen insanım. Bana anlamazsın deme sakın. Ben ne üzecek bir şeyi bilerek yaparım,ne de kıskandıracak...