SUSKUNLUĞUMA ŞAHİT OLAN KADIN

Hayatta bazı şeyler vardır, kelimelerle anlatılamaz.
İnsan bazen sadece susar… Ve o sessizlikte kimse anlayamaz onu. Ama sen anladın abla. Hiçbir şey söylemesem de, yüzüme bir kez bakman yetti. Gözlerimde biriken yükü sen gördün. Sesim titremese de, içimin kırıldığını sen bildin. İşte bu yüzden sen benim için yalnızca bir abla değil, içimdeki tüm sessizliklere şahit olan tek kadınsın.
Herkes konuşmamı beklerken, sen sustuğumda yanımda kaldın.
Kimse yokken bile “Ben buradayım” demedin, hep oradaydın.
İnsan bazen “görünmeden görüldüğünü” bilmek ister ya hani, sen beni hep öyle gördün. Kalabalıkların içinde kaybolduğumda bile bana “sen kendinsin, bu yeter” dedin.
Sırtımda görünmeyen yükler taşırken, sen yanımda omuz oldun.
Bir bakışın, bir sessizliğin bile bana güç verdi.
Ne çok şey borçluyum sana…
Ama en çok, beni ben yapan yanlarımı sevmeyi sen öğrettin.
Herkes "geçer" dediğinde, sen geçmesin diye dua ettin.
Herkes "bırak" dediğinde, sen daha sıkı sarıldın bana.
Ben kendime uzaklaştığımda, sen yeniden beni bulmama yardım ettin.
Seninle konuşmak bazen bir terapi gibi…
Hiçbir profesörün çözemediği içimdeki boşlukları, senin bir “hadi gel, çay koydum” sözün aldı götürdü.
Makbule abla, seninle aynı hayatta olmak bile başlı başına bir şans.
Benim en sessiz zamanlarıma şahit, en gürültüsüz yalnızlıklarıma dost olduğun için minnettarım.
Sen benim “anlamaya çalışmadan anlayan”
ve “söylemeden duyan” tarafımsın.
Ve ben seni, bu hayatta en kıymetli bildiğim yerime koydum.