TANIŞTIRAYIM BU BENİM KALBİM

Çok insan uğurladım ben. Liman gibiydi kalbim geleni ağırladı, gideni uğurladı. Gelen eli boş geldi, giden ise hep yıktı, dağıttı ama kalbim yine de hiç gocunmadı. Gidenin dağınıklığını usanmadan, sıkılmadan topladı. Yetmedi kırıldı kalbim, başka kalpler tarafından. Gıgı çıkmadı hiçbir zaman kendi parçalarını kendi birleştirdi sevgiden yansa da başı sevmekten bir an olsun geri durmadı. İnsan olmayanlara da insanlık oldu kalbim, eksik olanı tamladı ancak kendisi hiç tam olmadı. Acıyan yaralara merhem oldu ama kendi yarasını hiç saramadı. Yarayı sarmak için hayatına insanlar, başka kalpler aldı ancak merhem sandıkları yarayı daha da çok kanattı. Sonra hep ağladı güçsüz sanıldı. Gülmeye başladı umursamaza çıktı adı. Tepki vermeyi bıraktı duygusuz olarak anıldı. Hep yola çıktı girdiği her kalbe bir iz, bir koku bıraktı. Başka kalplerin kokusunu da kendisi aldı. Kimisini unuttu kimisini unutamadı. Kimi koku iyi geldi, kimi koku canını yaktı. Yılmadı ama kalbim, zorlukları sevdi kanadı kırılana kanat oldu, kanadını onardıkları uçup yanından ayrıldı. Çok sevdi çoğu zaman ulaşamadı. Seyretti hep uzaktan. Kendisinin dahi olmadığı karelere ağladı. Hep buruk kaldı, hep unutulandı ama birçoğunu o hiç unutmadı. Vurana da, gidene de, sevene de, çiçek sunmayı bırakmadı. Hep güzel kaldı gelene hep güzel davrandı ancak ona pek fazla güzel davranılmadı. O yine aldırmadı. Bir çizgisi vardı ve o çizgisini hiç bozmadı. Bazen hatalarını gördü ve daha yapmadı. Hatalarından uzak kaldı sonra değişti diye laflar aldı. Kendisini yeniledi, "bu da bozdu" diye anıldı. Sonra yine insan uğurladı...

Anladım ki bir ağaçtı benim kalbim. Kocaman bir çınardı. Bahar geldi yaprak açtı, bir bahar daha geldi döktü açtığı yaprakları. Ve anladım ki insanlar da yapraktı... Bahar geldi yeşerdi bir bahar daha geldi sarardı... Sonrası hep acı... Bak geçmişe kalbim durur hâlâ hep sefil, gözü hep yaşlı....