TEKERRÜR

Nasıl başlamam gerektiğini bilmiyorum, içimden geldiği yerden bodozlama dalıyorum konuya:)
Terapistim intihar eden eski erkek arkadaşıma bir mektup yazıp gömmemin bana iyi geleceğini söyledi. Ancak ben öyle düşünmüyorum. Onunla meselem zaten o dönem kapanmıştı. Üzüldüm daha farklı bir senaryo yaşıyor olabilirdi dedim ama bunu insani bir duyguyla istedim. Bence benim içimden uğurlamam gereken sensin. İlk tanıştığımız zamanlara ön yargının olmadığı, içimizden geldiği gibi davrandığımız, rahat ve sakin konuşabildiğimiz, içten gülebildiğimiz zamanlara dönmek isterdim. Ben kendimi hiçbir zaman hiçbir yere ait hissedemedim. Çoğu zaman dünyaya sığdıramam kendimi. Başlarda senin gayet doğal akışında yaptığın beni düşündüğünü hissettirdiğin davranışların, beni korumaya yönelik yaptığın minicik eylemlerin, eşlik etmeyi bildiğini düşünmem bana ait olduğum yeri gösteriyor gibiydi. Anlık da olsa dünyada benim de bir yerim olduğunu hissettirmişti.
Sonra araya önyargılar ve muhtemelen diğer insanların fikirleri girdi. Akışta kalmayı beceremedik. Daha önce de konuştuğumuz gibi sen kaçtın ben kaçtım, çoğu zaman aramızdaki sessiz iletişime yenildik. Sana göre tüm bunların yaşanması gerekiyordu. Bana göre geldiğimiz noktada sadece belirsizlikler var. İletişimde kalabilmek aramızdaki kaliteyi artırırdı da biz onu da beceremedik. Aslında nedense senle her konuda içimden geldiği gibi konuşabileceğimi hissettiğim zamanlar çok oldu ama en çok seninle konuşamadım.
Zaten aramızdaki problemleri çözebilmek adına yaptığım konuşmalar da sadece senin egona hizmet etti sanki. Görmek istediğim ufacık çabaları esirgedin. En çok da senin bu çabasızlığına kırgınım. Amacım aramızdaki diyaloğa bir etiket yapıştırmak değildi. Madem aramızda bir şeyler var o zaman gerçek tanışmaları da hak ediyoruz, daha çok anı paylaşalım birlikte daha çok vakit geçirelimdi niyetim. Ama ben konuştukça basitleşti sanki bir şeyler. Sana göre seçenek çoktu ve ben de bir seçenekten ibarettim senin için . Bende seçeneğin olmadığını sana düşündüren neydi onu pek anlayamadım. Mevzu seçenekler değildi aslında. Belki nasıl bir şeyin içinde olmak istediğimi bildiğimden ben diğer seçenekleri sessiz sedasız uzaklaştırırken sen hep o diğer seçeneklerin varlığına tutunup kaçtın .
Tüm bunlar benim inanmak istediğim şeyler de olabilir elbette. Ama nedense hislerim öyle olmadığını fısıldadı hep. Sanki ikimiz de nasıl davranacağımızı bilemeyip birbirimizin dengesini daha çok bozduk. Anlam veremediğim saçma bir şavaş vardı aramızda. İkimiz de birbirimizi nerelerde nasıl kırdığımızı gayet güzel anladık. Çok güzel olabilecek şeyleri çok güzel mahvettik. Yakışmaya yakışırdık da ön yargıları yıkamadık, duvarlarımızı aşamadık sanki. Öyle ya da böyle tükendi yani bir şeyler. Normal arkadaş olalım dedim ; belki benden kaynaklı onu da beceremiyoruz sanki.
Her hikaye bir şey öğretiyor insana. Daha önce vaktinde konuşmadığım , yazmadığım bir hikayede '' Keşke bunları zamanında söyleseydi her şey daha farklı olurdu '' denmişti. En çok da kendimi yenmek adına bu kez en azından ben bana düşen kısmını çabaladım diyorum. Kendimi ortaya koymak ürkütse de yaptım. Mevzu ben değilim , benim korkularım , benim davranışlarım değil . Her şey olacağına varıyormuş. Bazen anlatmak anlaşılmaya yetmiyormuş. Gerçi senin anlamadığını düşünmüyorum. Seni anlaşılmak da ürküttü gibi hissettim. Neyse yine çok düşünüp çok konuştum ben. Senin yerine de düşünüp boşlukları doldurmaktan yoruldum. Belki bir çok fikrimde yanılıyorumdur da. Sendeki kısmını hiç bir zaman tam olarak bilemem elbette. Bunlar hikayenin bende olan kısmıydı. Artık ne kadarını nasıl anlamak istersen öyle oluversin . Kendine iyi bak. Güzel bir hayatı hepimiz hak ediyoruz. Bu da böyle bir hikayeymiş diyorum.