TEVEKKÜL ETMEK

Tevekkül kelime manasıyla; Bir amaca ulaşabilmek için gerekli olan bütün tedbirleri aldıktan sonra Allah’a güvenmek ve sonrasını O'na bırakmaktır.
Bizler aciz kullar, her konuda her zaman aceleci davranırız ve birçok şeyi insanlardan bekleriz. Bunların neticesinde de çoğu zaman isyana sürükleniriz ve hüsrana uğrarız. Sabretmeyi ve istemeyi bilmediğimiz için, “Ben ne bahtsız bir kulum, Allah beni sevmiyor mu, neden dualarım kabul olmuyor?” diyerek isyan bayraklarını çekmeye başlarız. Beklentilerimizin çoğu da insanlardan olduğu için çoğunlukla hayal kırıklığı yaşarız.
Hâlbuki Yüce Yaradan (c.c) Kur'an-ı Kerim'de bize şöyle seslenir: “Bir işe başladığın zaman, Allah'a tevekkül et, O'na güven!” (A-li İmran/159)
Şahsen ben, tevekkülün ne demek olduğunu son bir kaç ay içerisinde bizzat yaşayarak öğrendim. Daha doğrusu Allah-ü Teâlâ öğrenmemi istedi.
Bir konudan dolayı aylardır çok mustariptim. Çabalıyorum, uğraşıyorum, araştırıyorum, koşturuyorum ama bir türlü sonuç alamıyor; durumun nedenini anlayamıyordum. Her gün hatta uyanık olduğum her an zihnimin bir köşesi hep o durum ile meşguldü. Uykumdayken de rüyalarıma giriyordu.
Ailemle, arkadaşlarımla paylaşıyorum; bazen isyan derecesine geliyorum, üzülüyorum, ağlıyorum ama hala bir sonuca varamıyordum. Adeta elim kolum bağlanmış gibiydim. Hiç bir değişikliğin olmadığını gördükçe düşünmeye başladım.
Demek ki Rabbim bana “Dua et, sabret ve bekle gör!” diyordu. Yukarıdaki âyet-i kerimenin ışığında da, artık insanlardan değil; Rabbimden beklemeye başlamıştım. Bu zaman zarfında da sabır ve sükûn içerisinde dualarımı eksik etmiyordum. Gönlüm öyle bir huzurla doluyordu ki, o çok mustarip olduğum durumu unutmaya başlamış; hayatımdaki eksik yanlarımı tamamlamaya başlamıştım. Benim için çok faydalı olan ama yıllardır alışkanlık haline getiremediğim bir şey, artık benim yaşam tarzım haline gelmişti: Kitap okumak. Meğer kitaplarda öyle büyük hazineler saklıymış. Bunu bu son birkaç ay içerisinde öğrenmiştim. Ve bunun yanında Allah'ın bana öğrettiği daha onlarca güzellik...
Bir gün yine sükûn ve tevekkül içerisinde kitabımı okurken bir telefon geldi. O gün büyük gündü. Hiç beklemediğim bir anda ve hiç beklemediğim bir yerden Rabb-ül Âlemin sıkıntımı gidermişti. Hem de içerisinde birçok güzelliği barındıracak bir şekilde...
İşte dostlar! Biz sıkıntı deriz, dert deriz, sevilmediğimizi düşünür isyan ederiz, bu şekilde devam edersek muhakkak kaybedenlerden oluruz. Oysa bu sıkıntı ve dertleri Allah'ın bizlere ikramı olarak, günahlarımızın kefareti olarak görürsek, Rahman (c.c) bizlere güzelliklerin kapılarını sonuna kadar açar ve “Yürü Ya Kulum!” der. Karşımıza çıkan güzellikleri hayranlık içerisinde yaşar ve görürüz.