Tuhaf birgün...
Sanki durağa gelir gelmez otobüse yetişmiş, sanki kalan tek koltuğa oturmuşum da pencereden üzerime yansıyan güneşle sol tarafım buharlaşmış gibi.
Tuhaf bir gün..
Sanki kitaplarım gelmiş ama mesai saati bittiği için teslim edilememiş,
Sanki ne okuyacağım endişesiyle eve gitmişim; bir dağda bin kurt ölmüşte kardeşim bana kitap almış gibi, aldığı kitap okuğum bir kitap çıkmış gibi bir gün.
Kıymetli dost bana bir şiir atmış,
Şiir tam da yarama basmış ama utanıp ses etmemişim gibi..
Yazayım.. Yazmanın unutturduğu,
Okumanın uzaklaştırdığı bir gün.
Sanki telefonumun camı kırılmış, kırılanın koruyucu olduğunu sonradan farketmişim gibi bir gün.
Biraz karışık oldu değil mi?
Ben de hiç sevmem karışık şeyleri ama olağanca hassaslığıyla karışık bir gün.
Daha nasıl betimlesem şu yirmi dört saati?
Uzun zaman sonra bir kitabın kapağını ilk açışta bitirmiş, tam eve gidecekken bir iş daha çıkmış, beyaz ayakkabıyla çamura basmış, iki yumurta kırarken elini yakmış, kapağı açık kalan kalemle ellerini mürekkebe bulamış gibi. Bir hafta boyunca ailenle izleyebileceğin bir film aradığın, eve gelince bir köşede uyuyakaldığın, seni uyandırmayıp filmi izledikleri, bir de kardeşinin kavonozun dibinde kalan son mısırı patlattığı bir gün. (yazarken bile sinirleniyorum bu kısmı. )
Bir gün..
İnşirah sûresi gibi bir gün;
" Her zorlukla beraber bir kolaylık vardır " ayeti gibi bir gün.
Bir çocuk seni çerme takıp düşürmüş de, sonra pişman olup elinden tutup kaldırmış gibi, yaşına verip kızamamışım gibi.
Şimdi bunca betimlemeden sonra tek bir cümleyle gerçeğe gelelim;
Unutmuş gibi, unutmuş da tekrar hatırlamış gibi bir gün.
Bir gün...
Bir gün...