...

Üç nokta gibiyim. Bitmeyen bir cümle misali... Her şeyim yarım, hiç tam değil. Hikayenin en güzel yerinde yarım bırakılmış bir cümleyim ben. Aslında o cümleyi tamamlayabilseler anlayacaklar, ama anlamıyorlar... Belkide anlamak istemiyorlar, yada ben anlatamıyorum. Hiç bir zaman hiç bir işimi tamamlayamadım zaten ben.
Hep yarımdı. Nokta koymak güzeldir aslında. Noktanın sert bir tavrı vardır. Nerede biteceğini iyi bilir. Virgülde anlam karışıklığını giderir ya hani, sanki duyguları da arındırır karışıklıktan. Ünlem heyecan belirtir. Korku, endişe, mutluluk, heyecan sözcüklerinin tam karşılığıdır.
Ünlem olmakta güzeldir.
Soru işareti ... Aklımdaki tüm cevapsız soruların karşılığıdır. Her ne kadar ben soramasam da çok fazla yoğun bu duygu. Sorsam cevap alabilir miyim acaba? Nasıl cevap verirler ki? Cümlelerini bitirirler mi ? Yada sitem mi ederler? Yoksa sorularımın karşılığınsa bana da mı soru sorarlar?
Bilemiyorum...
Hala cevabı yok. Ama ben bir işaret olsaydım, nokta olmak isterdim. Her şeyi bitirmek isterdim. Her cümlenin sonunda olmak isterdim. Bitmek isterdim ben... Yarım kalmaktan iyidir bu. Olamıyorum ama bitiremiyorum, sonu yok gerçekten...
Bitmeyen bir cümle nasıl sonlanır sahiden?
Bitmeyecek biliyorum...
Yarım kalacağım ben, hep yarım...
Her şey o kadar karışık ki, bu karışıklığı hayatımda gideremiyorum. Ama yazarken değil. He şey çok açık ve net. Ama sonu yok...
Sadece yazarken iyiyim ben, ama yarım...
Tıp böyle bu cümle gibi...
Bitmeyen bir cümleyim ben...