Ulaşmayan mektuplarca

Uzun zaman oldu kalem bırakma eylemlerime. Kağıtlarada küstüm galiba. Hatta tüm devrik cümlelerime. Sana sesimi duyuramadığım her etmene bir mesefelik yer bıraktım. Bu şehrinde tadı kalmadı sanki. Günün her saati vızır vızır geçen arabalar... O arabalardan yükselen müzik sesleri. Bazen de acı bir feryadı sineme ateş gibi bırakan ambulans sesleri yükseliyor bazı vakitler. İnsan zamanla herşeye alışıyor fakat hayatında eksilen her ne varsa yarası ebediyete kadar kalıyor demiştin bir keresinde. Gerçektende; öylemiş anne. İlk zamanlar anneler ve kızları o kadar tatsız bir görüntü gibi gelirdiki bana tadım tuzum yani keyfimi altüst ederdi. Şimdi ise umrumda bile değiller. O zamanlar senin yokluğuna inanmıştım çünkü. Hiç bir yerde sen yoktun. Ve ben artık öyle düşünmüyorum. Bizimde bir annemiz var. Herkes gibi. İlla hayatta olması gerekmez ki. Aslında düşüncelerimizin bizi yerle bir etmesine bizler izin veriyoruz. Hepiniz benim gibi düşünmelisiniz. Eğer ki bir insan yüreğinizde öldüyse işte o zaman gerçekte; olmuştur. Siz tüm kaybettiklerinizi yüreğiniz de yaşattıkça can bulur; sevdikleriniz. Mesela şuan annem sanki yanıbaşımızda herşeyden haberdar. Fazladan bir çay bardağı koymuşum keyfimize o da ortak oluyor yüreğimin baş köşesinde bağdaş kurmuş oturuyor. Tabi ki ağladığım özlemini içten içe hissettiğim zamanlarda oluyor. O zamanda yanımda. Dedim ya; yürekten hissederseniz yanıbaşınızda hissedersiniz. Bazen bilmedikleri için yeni tanıştığım bazı insanlar annene selam söyle falan diyor. Aleyküm selam diyorum. Yok demiyorum. Toprağına selamınız ulaşsın diyorum içimden de ulaştırıyorum selamlarını. Satırlarıma başlarken ki ümitsiz vaka gibi görünen; durumuma gelince. Bazen oluyor işte. Çok can yakıyor annemin tabiriyle yürekteki yara. Yaralarımla baş etmeyi de öğreniyorum işte zamanla.