UMUT

Geçmek bilmeyen bir döngüdeydi yaşam . İstenmeyen istenene muhtaç bi çare bekliyordu . Ne olacaktı peki ? Bekleyerek ulaşılacak mıydı arzulanan gerçeğe. Bu imkansız gibi gözüküyordu. Zaman bizi acımasızlığıyla savurup yerinde beklemeye razı olmamıştı . Peşi sıra hepimizi kendi girdabına sürükledi. Biz mevsimleri kovalamakla meşguldük , anlayamadık zamanımızı asıl harap edenin kendi yaptıklarımız olduğunu . Bizim için , kendimiz için önemli olan aslında yine bizdik . Bumerang gibiydi yaptığımız her kötülüğün yüzümüze vuruşu . Neden,nasıl demeye geç kalmıştık bu hayatta.
Hayallerimizin zaman ve kasırga misali içine katıp kavuran masumiyeti artık kaybolmuştu . Tek gerçek capcanlı içimizdeydi,yaşıyordu. Farkında değildik belki daha. Acımasızca gösterilmeye çalışılan gerçeklerden kaçtık . Rüzgar savurdu bizde kattık kendimizi onun yoluna. Yağmur yağdı , temizlenmedi kirlinen hayellerimiz. Kar yağdığında soğumadı kalbimizin içinde yanan acı ateş parçası . Dallarda çiçekler açtı ama bizim ruhumuzda kapanmayan yaraların içnde cılız bir filiz bile belirmedi. Güneş yüzümüze tebessümü oturtamadı tüm dünyayı ıstmaya yetmişken . Acı iliklerine işlemişse bu kadar nasıl kaybolacaktı , aynı o eski günlere dönebilmek için. Var mıydı bu sorunun cevabı . Belki sayfalarca cevabı olan bir soruydu belki de tek bir kelime yetecekti kanayan o yaraların merhemi olmaya.
Bulunmadıkça dinmeyen ateşin daha da alevlenmesine niyetlendik biz el birliğiyle. Kırmıştık , ama parçaladık ruhumuzu yakan ateşin içine odun parçalarını . Ruhumuz azap içinde, yaşamak için çırpınmak yerine kendini yanmaya mahkum etti. Biz bize yetecek o tek kelime için hayallerimizi, zamanımızı, ruhumuzu,kalbimizi attık . Pek geriye ne kaldı bizden ?
Tek bir beden ...
Ona ait olan her şeyi yıkmış , zavallı ,acınası bir et parçası .
Oysa o tek kelimeyi işleyebilseydik yaşamımıza şimdi o kirlenen hayallerimizin mavinin en güzel tonunda olacaktı , ateş içinde yanan ruhumuzun soğuması kalbimize iyi gelecekti. Ve kanayan yaralarımızdan filiz belirecekti her şeye rağmen . Merhem tek kelimeye her şeyi sığdıran UMUTTU.
Umut; kendini kaybettiğin anda senin için çabalamaya hazır tek gerçekti.
Umut ; sen yanarken seni korumaya çalışandı , seni senden koruyabilecek yegane şeydi.
Umut,kırılan için kıranıda afettemeyi öğretecekti.
Umut, yaşamayı hissetmekti.