Umut varsa, yine seni özlediğim içindir.

Ayrılık diye bir şey yok. Bu bizim yalanımız. Sevmek var aslında, özlemek
var, beklemek var. Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu. Uyanmış olmalısın. Saçlarını tararken beni hatırladın
değil mi..? Öyleyse ayrılmadık. Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.
Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum. Önce beklemekten.

Ömür boyunca ya bekliyor, ya bekletiyor insan. ikiside kötü, ikiside hazin
tarafı yaşantımızın. Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar, sonra
yürümesini, konuşmasını, büyümesini.
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını, kanunlara saygı göstermesini,
insanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar. Ve sonra ölümü
bekleniyor insanoğlunun.. Ya o? Ya o? İnsanlardan dostluk bekliyor.
Sevgilisinden sadakat, çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,
saadet bekliyor yaşamaktan. Zaman ilerliyor ve bir gün o da ölümü bekliyor
artık.
Aradıklarının çoğunu bulamamış, beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan
olarak göçüp gidiyor bu dünyadan. İşte yaşamak maceramız bu..

Yasarken beklemeyi beklerken yaşamak ve yaşayıp beklerken ölmek.
Özleme bir diyeceğim yok. O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam
parçası. O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı. O tek güzel
yönü
bekleyişlerimizin..
İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı, yaşantımız özlemlerle güzel.
Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin bir kokusu var bütün
çiçeklere değişmem. Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin,
anlatılmaz.
Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam; seni özlediğim içindir. Beklemenin
korkunç zehiri öldürmüyorsa beni; seni özlediğim içindir. Yaşıyorsam;
içimde
umut varsa, yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemezsem, bunca sevmezdim ki !