Umutsuzluk

Dikenlerin üstündeydik belki,
Her adımımız bir çatlak, bir suskun çığlık,
Ama mutsuzluk büsbütün çalmamıştı daha;
Bir köşede hâlâ saklı,
Bir umut kırıntısı gibi parlıyordu karanlıkta.

Gözlerimizde geçmişin hayaletleri vardı,
Bir zamanlar gülmüş, belki de ağlamış,
Ama ne acı, ne sevinç tam olarak sahiplenmişti ruhumuzu.
Dün, bugün ve yarın arasındaki ince çizgide
Bir titreme, bir nefes kadar hafif,
Ama bir o kadar da derin hislerimiz vardı.

Bir taş attık denize,
Koparılamayan bir bağ gibi suya saplandı,
Ve dalgalar anlatmaya başladı sessiz hikâyemizi:
“Dikenler, geçici; umutsuzluk ise bir misafir,
Ama kalpteki ışık, o her zaman kalır.”

Hatırlıyor musun?
Gülüşlerin biraz yorgun, biraz huzursuzdu,
Ama hâlâ vardı, hâlâ diriydi.
Her kırık, her çizik, birer yıldız gibi gökyüzüne çizildi,
Ve gecenin karanlığında bile
Bir harita gibi gösteriyordu yolu.

Belki de bu yüzden,
Dikenlerin üzerinde yürümekten korkmadık;
Çünkü bilirdik ki her adım,
Bir parça özgürlük, bir parça umut taşıyor.
Mutsuzluk, hiçbir zaman tam anlamıyla kazanamazdı,
Bizde hâlâ direnç, hâlâ nefes vardı.

Ve sonunda,
Dikenlerin üstünde düşlerimizi yeniden ekledik,
Kırık ama vazgeçmemiş kalbimizle.
Belki acı vardı, belki hüzün,
Ama hayatın özü,
O minicik ama sarsılmaz parıltıda saklıydı hâlâ:
Umutsuzluk, büsbütün çalamazdı ruhumuzdan…