Unutmak mı Unutulmak mı?

İnsan her hamlesinde geleceğe iz bırakabilmek için yaşar. Çünkü ölümlü bir varlık olduğunu daima iliklerinde hisseder ve bunu yenmek için elinden geleni yapar. Başarılan projeler, bitirilen okullar, yetiştirilen çocuklar, inşa edilen binalar, yazılan kitaplar, bestelenen şarkılar ve çok daha fazlası... Her şey "Bir zamanlar buradaydım, yaşadım ve iz bıraktım.'' cümlesini hayata geçirmek içindir. Her insan kendi hayatını mı yazar? Elinde zaman denilen bir kalem tuttuğuna göre, evet. Kimisi 40 yıl yaşar kimisi ise 93. Fakat herkesin tek amacı, yaşadığından daha uzun bir kalıcılığa sahip olmaktır.

Unutmak mı daha çok acıtır yoksa unutulmak mı? Ölülerimizi düşünelim. Şımarmayacaklarından öyle eminiz ki, onlara güzel sözler söylemekten çekinmiyoruz. Yaşayanlar içinse durum biraz daha farklı. Onları pohpohlamaktan şiddetle kaçınıyoruz. Demek ki birilerini unutmak, en azından unutulmaya yüz tutmalarını izlemek, onları andığımız sürece dert değil. Mezarlıklara bırakılan çiçekler, yazılan anı defterleri ve saklanan giysiler hep bu "unutmadık" seramonisinin bir parçası.

Unutulmak ise özünde çok daha farklı... Keskin, yer yer sert ve yakıcı. Çünkü tüm yaşanmışlıklara ve yaşamak istenilenlere rağmen, içinde hiçliği barındırıyor. Hiç olmamışsın gibi, hiç iz bırakmamışsın gibi. Unutulmak, tüm renklerin bir anda griye boyanarak kaybolup gitmesine benziyor. Unutulanın bu durumun bilincinde olup olmaması ise epey önemli. Çünkü yok olan biri için unutulmak belki daha az acıtıcı gibi görünse de, aslında kimse gerçekten yok olmak istemiyor. İnsanlar ölmeden önce daima yaşayabilecek bir hatıra bırakmanın peşinde. Yaşayanlar ise yaşarken unutulmaya asla dayanamıyor. Çünkü yaşamda ilerlediğimiz her gün ölüme biraz daha yaklaştırsa da, iz bırakarak yaşadığımız her gün ölümden bir parça çalmaya benziyor.