UNUTULMAK ÜZERİNE

Sen de yoksun dediğimiz insanlar var.
Var olduğu zamanları özlediğimiz.
Diğer insanlarla içten içe kıyas yapıp varlığına şükrettiğimiz.
Adı kardeşlik bunun.
Adı arkadaşlık.
Tadı dünyanın lezzet stoklarında bulunmaz.
Zaten arkadaşlıkta olmasa , kardeşilikte olmasa dayanılır mı dünyaya ?..
Sâhi nasıl yaşıyorlar diğer insanlar.
Ne de güzel oynuyorlar tribünlere..
O hallerini görünce katıla katıla gülmek geliyor içimden. Ama midemin bulantısından gülemiyorum işte...
Tadı diyordum... Evet , dünyada bulunmaz.
Zaten bir amaca hizmet eden , bir gayeyle bağlanan arkadaşlığın tadı nasıl bulunsun fâni dünyanın sınırlı stoklarında.
Yol bu.
Tümseklerini , inişlerini çıkışlarını önceden hissedemiyoruz.
Bir yol var önümüzde.
Bir yol var Yürüyoruz..
Yol bu . Bir ayrım çıkıyor önümüze.
Hayat bu ,sever ayrımları , ayırmaları..
Kitabın arasına koyduğum ayraç misali kalıyorum orda.
Ne bir adım geri , ne bir adım ileri.
Unutulmak kaplıyor bedenimi.
Korkuyorum...
Yolun sonu aynı mevziye dayanıyor ama ya unutursa beni.
Ya yolun sonunda görüştüğümüzde tanımazsa.
Ya selam vermezse... Öyle geçip giderse önümden.
Ne de acı istifliyor hayat..
Nasıl da korkutuyor bizi.
Ne güzel hüzünlendiriyor , çok güzel yalnız bırakıyor hayallerimizi.
Nice engeller çıkarıyor yollarımıza...
Bence sıkıntılar tatsızlıkar unutulur.
Unutulur söylenen sözler.
Unutulur kitaplar ,
Yazılar ,
Yıldızlar..
Unutmaktır zaten dünyanın değişmez kuralı.
Kolaydır unutmak.
Zor değildir unuttuğunu bile hatırlamamak.
Ama unutulmak ağır gelir insana.
Kalbini kırar , can ağrısına kurşun sıkar.
Yalnızlaşır insanlar arasında .
Hüznü akar gözlerinden ,
Sınavları ağırlaşır..
Böyle yani değil mi ?
İnsan yaşamadığı ve yaşatmadığı şeyleri yazarken zorlanıyor...
Vefâlıyım ben.
Unutmam kolay kolay.
Sırtımdaki hançerin yerini de ,
Hediye paketinin deseninide unutmam ...
Belki de o yüzden zorlaşıyor her şey.
Eğer bir de yazıyorsan unutman artık imkansız demektir.
Acıları da , mutlulukları da bir defter arasında tutarsın .
Unutulmak üzerine bir çok yazı yazıldığını tahmin edebiliyorum.
Ama sahura bu kadar az kalmışken onların mecaz düşkünlüklerini , aşk diye adlandırdıkları bir kaç zamanlık eğlenceyi okuyupta tadımı kaçırmak istemiyorum.
Madem mesele buraya kadar geldi gerçekçi ve daha olağan yazmak isterim.
Hayat unutmak ve hatırlamaktan ibaret olan bir oyun .
Elbet unutuyoruz ve muhakkak unutuluyoruz.
İnsanoğlu işte. Dün ne yediğimizi bile hatırlamıyoruz ki.
Ama yıllarını , sıranı , bazen tabağını  bir parça ekmeğini paylaştığın kardeşin ayrıdır..
Unutmayın yıllarınızı ...
Zaten hatırlamak kendini hatırlatmak demektir.
Buna rağmen unutuluyorsanız kapatın o defteri.
Çünkü hayat üzülmeye değmez ..
Son olarak ;
İnsanı unuturuz , yıllarımızı , sıramızı ve tabağımızı...
Şimdi yaratanı unutmuş insanlık .
Asıl mesele de burda başlıyor zaten.
Bu dünyada unutursan yaratanını ,
Öte ki taraf tamamlamaz hatalarını.

》Yaratanını , kendini ve kalbini unutmayanlara selametle .