Üstüm Başım Su!

Yorgun bir ırmaktan sıyrılıp geldim.
Üstüm başım su!
Ne zaman bataklığımı düşünsem, güneşini arıyor içimde ölmeye durmuş bir yosun.
Başım sana dair, ellerimi alıp geliyorum.
Suyum toprağa karışıyor bu neyin habercisi!
Başka bir tepenin sevinci sarmış seni,
Oysa benim içimde kaldı yokuş!
Ben suyum yakamam ardımdakini,
Dokunamam başkasının toprağına,
Ama biraz çiçek ekseydin yüzüme belki ben de sevebilirdim kendimi.

Bana baktın sen,
Sokakta, köhne kıyıda, yaprağını dökmüş bir ağacın altında yahut zifiri karanlıkta, hepsinde baktın!
Sakladın yüzünü, gizli bir hummanın yeleği vardı sırtında,
Paltonun cebindeki teypten acıklı şarkılar seçiyordun,
Bir başkası vardı hatrında.

İnsanın yüzü kalbindekine dönüşürmüş zamanla,
Durup izledim uzun uzun.
Beklemek giydim, omuzlarımda tomarla yük.
İlk defa akşam vakti gördüm kendimi bir kuyunun kör noktasında,
Bekledim, yüzün benzemedi bana.
Görüntümün aynaya yansıdığı izbede bakmayı, görmekten ayırdım.
Bana baktın sen bakmadın değil, görmedin yalnızca!

Irmağıma dönüyorum kuşlar, sonu yok yolumun!
Ben telaşlısıyım buranın!
Durmamam gerekir yeni bir yola girmedikçe
Ve bir daha sevmemem gerekir telaşı olmayan bir yabancıyı.
En yaşlısıyım duvardaki fotoğrafın,
Ve göğün ortağıyım kuşlarla.
Farzet ki dün çıkıp gelmiş olsaydın,
Ben bugün, yokluğunda kuruttuğum tüm çiçekleri suya koyardım.
Çürürdü baharım,
Belkide su, ilk kez iyi gelmezdi çiçeğe.
Ayaz kalkmazdı hemen bahçemden ama bilirdim,
Ardında bahar var ey şavk! vazgeçme toprağımdan, diyebilirdim.
İnkâra meyilli nefsini tutup çevirebilirdim belki onun yönüne,
Baktığım yönü sana gösterebilseydim..
Uzun kaldım,
Ötelerdeki bir meskenden haber bekliyorum çok oldu buradayım,
Birgün öleceksek ikimiz de, ilk ben ölmeliyim.       Ölüm de telaşlıdır.
Yaşamayı beklerken vazgeçmeyi öğrendim bir mezar taşından,
Öldüm ve ölümüm umrunda olmadı musalla taşının..

Özlediğimde dönemeyeceğim bir aidiyetsizlik kaplıyor toprağımı,
Uzun uzun anlatılmıyor kim olduğum,
Ve sen, ben yokken de sevmiyorsun beni.
İsmimin bile önemi kalmıyor zannımca!
Yalnızca boşlukta yankı olarak kalıyor varlığım.
İçime çekiliyor sessizliğim,
Sessizlik tenha arıyor kendine!
Ben telaşlısıyım buranın,
Bu kez uzun sürüyor telaşım.
Ama bitiyor, bitmiyor değil!

~Rabia YAVUZ
✒nîmnigâh