Uzun Yolun Sessizliği

Daraldı göğsümün taş odaları,
Nefesim geceye sığmaz oldu.
Kelimelerim sustu,
Gözlerimde yorgun bir yağmur uyudu.

Uzun yola çıkacak kadar
Kapanıyor içimdeki kapılar,
Kimseyi almayacak kadar kırık
Kalbimin koltukları.

Yalnızlık…
Bir yük değil artık,
Bir sığınak gibi ağır ağır oturdu omuzlarıma.

Çünkü insan,
En çok kalabalıkta üşür,
En çok sevgide yalnız kalır,
En çok gülerken kanar.

Daraldım…
Yol beni çağırıyor,
Karanlık da olsa, sessiz de olsa
Gidilecek tek istikamet
Kendi içimin derin uçurumu.

Ve ben,
Yalnız çıkacağım bu uzun yola,
Çünkü bazı yaralar,
Yanına kimseyi almaz.