Hayatta bazı insanlar vardır; onlar var diye dünya daha yaşanılır, daha umut doludur. İşte sen, benim hayatımda öyle bir ışıksın Makbule abla. Varlığınla yüreğimi aydınlatan, karanlık zamanlarda tutunduğum bir dal, yıkıldığımda dayandığım bir omuz oldun. Bir abladan öte, bana nefes olan, yaşama dair en güzel öğütleri sessizce veren bir rehbersin.
Her sabah güne senin gibi biriyle başlıyor olmak, en büyük şansım. Çünkü bilirim, senin olduğun yerde huzur da vardır, güven de. Düşünmeden konuşmamayı, yargılamadan sevmeyi, koşulsuz sahiplenmeyi senden öğrendim. Her halimi kabul ettin; eksik halimi tamamladın, fazlalarıma tahammül ettin. Bu, ancak kalbi sevgiyle dolu bir kadının yapabileceği şeydi.
Senin yanında hiçbir zaman eksik hissetmedim kendimi. Aksine, varlığınla tamamlandım. Gülüşün içimi ısıttı, bakışınla güç buldum. Hani bazen kelimeler yetmez ya, hisleri anlatmaya... Seninle olan bağım da öyle bir şey işte. Anlatılmaz, sadece yaşanır.
Sen iyi ki varsın, iyi ki bu dünyaya gelmişsin. Hayatıma uğrayıp geçenlerden değil, ömrüme anlam katanlardansın. Bunu bil, unutma ve hep kal benimle. Çünkü ben senin varlığını her şeyden çok seviyorum, anne yarım...