VASİYET DEFTERİ

“MİSLİNA'YA: KIRMIZI KUŞUN KANATLARINDAKİ ŞİİR



(يا بُنَيَّتِي مِثْلَ النَّجْمَةِ فِي عَيْنَيَّ تَزْهو)
(وَيَا حَنِينِي الَّذِي فِي القَلْبِ يَغْنُو)
(أَنْتِ الرَّبِيعُ الَّذِي فِي رُوحِي يُزْهِرُ)
(وَأَنْتِ المَعْنَى الَّذِي فِي الدُّنْيَا يُخْتَبَرُ)
(كَبُرْتِ كَالْغُصْنِ صَارَ شَجَرَةً)
(جُذُورُكِ فِي الأَرْضِ صَارَتْ وَطَنًا)
(كُلُّ أَثَرٍ تَرَكْتُهُ لَكِ رِسَالَةٌ)
(اقْرَئِيهَا بِدَمْعٍ... لَكِنْ لَا تَبْكِينَا)
(لَا تَنْسَيْنِي... لَكِنْ لَا تَحْزَنِي)
(فَالشَّمْسُ بَعْدَ الغُرُوبِ تُشْرِقُ ثَانِيَةً)
(أَنْتِ الأَمَانَةُ فِي قَلْبِي مُعَلَّقَةٌ)
(بِاسْمِكِ أَحْيَا... وَرُوحِي لَكِ تُنَاجِي)


"Gözlerimde parlayan yıldızım olan kızım,
Kalplerde yankılanan hasretimsin sen.
Ruhumda açan tek bahar çiçeğim,
Bu dünyada anlam bulduğum hakikatsin.
Bir fidandın, şimdi kök salmış ulu bir ağaç,
Toprağa karışan köklerin vatan oldu.
Bıraktığım her iz, sana bir mektup:
"Gözyaşlarınla oku... ama sakın ağlama!"
Unutma beni... ama üzülme asla,
Çünkü güneş, her batışında yeniden doğar.
Sen kalbimde asılı kutsal bir emanet,
Adınla nefes alıyorum... ruhum seninle konuşur."

Heidelberg'in karlı gecesinde son günlerimin yaklaştığını hisetmişken sana bu satırları yazıyorum, pencereden süzülen kırmızı kuşu gördüm. Tüyleri, annen Seher'in kızıl saçları gibi ateş rengiydi. "Bekle beni..." diye fısıldadım. Kuş, cebimdeki zeytin çekirdeğine dokunduğunda, toprağa düşen her damla gözyaşımın filizlendiğini hissettim.

Mislina'm,
Bahçene diktiğim o iki ağaç:
Meşe ki gölgesinde huzur bulasın,
Zakkum ki hayatın acılarını bal eylesin...
Unutma ki; gölgesiz ağaç, aşksız ömür olmaz.
Şimdi o zeytin çekirdeği, senin ellerinde büyüyor.
Kırmızı kuş her uçuşunda,
Meşenin dallarında annenin ninnilerini,
Zakkumun çiçeklerinde ise babanın öğütlerini fısıldayacak.

Son Söz (Arapça-Türkçe)
"وَأَنْتِ المَعْنَى... فَاذْكُرِينِي بِالزَّهْرِ"
(Sen anlamsın... beni çiçeklerle an.)
Ağlama sakın...
Çünkü o kırmızı kuş, her bahar yeniden gelecek. Baban.