VAZGEÇERSEK EĞER ÖLÜRÜZ

İnsanız ideallerimiz için yaşıyoruz. Önceki yazılarımda da bahsetmiştim. Bazı şeylerin mücadelesini veriyoruz. İş, hayat, aşk, aile ve arkadaşlar... Bizi yaşatan bizi biz yapan şey ise verdiğimiz mücadelemiz. Hayatı bir boks ringi olarak düşünürseniz.. Aile birinci raunt, arkadaşlar ikinci raunt diye böyle sıra sıra gidiyor... Hiç bir insana güçlü görünmek zorunda değilsiniz tabii. Ancak vazgeçemezsiniz. Kaybederim ama vazgeçmem zira vazgeçmek kaybetmenin en adice olanıdır...

Seneler boyunca bozuk gözlerle kalecilik yaptım... Ve seneler boyuncada yedektim hep.. Ancak çalışma azmimden hiç kopmadım... Seneler sonra yedekliği kaldıramadım... Ara vermek durumunda kaldım vazgeçmiştim geceleri gözüme uyku girmiyordu geri dönmem lazımdı... Geri dönmek adına takım hocalarına yalvardım.... Ve geri döndüm bu sefer yedekte değildim.. Üstelik ikinci kaptandım... Vazgeçmek ölümdür ben ölümün eşiğinden döndüm... Sonra hafif tekrarlayan bir hastalık yüzünden bıraktım. Bu benim tercihim değildi....

Hayatta mücadeleniz, tırnaklarınızla kazıdığınız kadar alana ve bu mücadelede başarılı olduğunuz kadar itibar sahibisiniz. İnsan mücadeleleri için yaşar ancak bunun yanında itibarı içinde mücadele vermiş olur... İsim çok önemlidir. Vazgeçmek korkaklıktır. İnsan bazı noktalarda tabii ki vazgeçmelidir işler artık çıkmaza girdiyse... Ancak iz bırakmak isminizin sizden sonra yaşamasını amaçlamak ve bunu başarabilmek adına mücadele vermek gerek... Ve sanırsam isminizin sizden sonra yaşanması her daim anılmasına en büyük örnek sizden sonra arkanızdan şöyle denmesinden ibaret...

"Sonu uçurum olsa bile gözünü kırpmadan giderdi. Keçi inadı vardı vazgeçmek nedir bilmezdi... Ancak çokta iyi bir kalbe sahipti... Hak yemezdi hakta yedirtmezdi.." Tüm insanoğlunun yaşamından sonraki ideali budur... Herkes iyi hatırlanmak ister ancak iyi hatırlanmak için insanlar çok az şey yaparlar....

SEVGİLER..