VAZGEÇTİM

Şimdi vazgeçtim.
Esaret oldum duygularıma, yalanlarıma, kaçışlarıma. Tut bırakma! Deseydin, ben bırakmayacaktım mı sandın yoksa.. Ben bıraktım sen tut derken ben açtım avuçlarımı seni o enkazın içine ellerimle attım. Acımadım. Tutsam hiçbir şey değişmeyecekti. Sana uzatığım elim titrerdi, çünkü biliyordu ki o el bir bataklıktı. Tuttuğum an beni o bataklığın içine çekicekti. Çünkü senin elin bir bataklıktı. Sevdiğin herkesi içine çeken, yaşarken öldüren, severken giden bir eldi.. Nasıl tutabilirdim? Bana gitmeyi sen öğrettin.. öğrettiğin hayatı yaşayabilmek için şimdi senden vazgeçtim. Ne garip.. Sevmeyi beceremezken gitmeyi ne çok sahiplendik. Vazgeçerken gitmek en acısı, severken gitmek en can alıcısı.. Günler geçti belki aylar.. Ben tuttum o eli, severken vazgeçmek mümkün değildi.. Bile bile düştüm o bataklığın içine.. yeşerdim bir çicek gibi.. Gövdem bütünleşti kökleriyle.. Yapraklarım açtı.. Bir çicek bataklıkta yaşayamaz sanıyordum. Ben bataklıkta kendimi buldum, nefes çektim soluksuzca, bataklığın ellerinde yaşadım.. Onun toprağı gövdeme su olurken bataklığın en güzel yerinde gül açtım.. Hani bir zamanlar o elleri bıraktım ya şimdi onun acısıyla her açılan yapraklarımın imtihanı ile boğuşuyorum.. Açıyor ve açılmamış gibi dökülüyor.. Toprağım pisleniyor.. artık soluyorum.. bataklığa kalbimi vermeye elim razı değil miydi sanıyorsunuz? Ama bir gül bataklıkta ne kadar yaşayabilirdi.. Şimdi vazgeçtim dediğim buydu.. Vazgeçtim.. Kalbimi bırakarak.. Ellerimi bırakarak.. O acıyla boğularak ben her şeyimi bıraktım.. Dünya izin vermezken ben yaşamak için izin istedim.. Sırf bir kere de olsa köklerini içimde hissetmek için.. Belki akıllıca.. Belki delice..