Ve en sonunda şunu kabul ettim baba…
Bu özlem bitmeyecek.
Ne zaman geçecek diye beklemeyi bıraktım. Artık sadece bu duyguyla yaşamayı öğreniyorum. Kalbimde senin için açılmış bir oda var ve o odanın kapısı hiçbir zaman kapanmayacak. İçimde hep yaşayacaksın. Belki fiziksel olarak yanımda değilsin ama ruhun, sevgin, kokun, varlığın hep benimle. Senin evladın olmak, senin sevgini taşımak en büyük onurum.
Acıyla, özlemle, kırık kalbimle…
Seni seviyorum baba… Hem de hiç bitmeyecek bir sevgiyle…