Verilen Kararlar üzerine

İnsan her kendiyle kalışında, her bir düşünce geçidinin son kapısında bir karar alır. Bu akşam benzer pek çok akşam olduğu gibi yineleyen bir karar aldım. Aynada yüzüme baktım. Beğendim de gördüğüm çehreyi. Dedim, sen iyi biri olacaksın. Kötü biri olmak çok kolay. Hiçbir şey yapmazsan kötü olursun. Bu kadar. Sen kötülük yapmıyorsun diye iyi biri olamazsın çünkü dünyada kötü insanlar var. Onlardan koruman gereken iyiler var. Gözünü kapattığın an, kötüsün. Elini uzatmadığın an, kötüsün. Düşünmediğin an, kötüsün. Unuttuğun an, kötüsün. İyi mi olmak istiyorsun? Gözlerini aç, elini uzat, düşün, unutma. Kolay değil, biliyorum ve herkes bilmeli. Bilince değişiyor bazı şeyler.
Kötü bir şey yaptığımda ‘kötü bir şey yapıyorsun’ ışıkları yanmaya başlamıyor. Keşke öyle olsa. Birinin zararına, birini üzecek yanlış bir şey yapıldığında yansa uyarıcı kırmızı lambalar etrafımızda. Yeşile de ihtiyacımız var. Bu karar konusunda yalnızız. Kötü bir şey yapmadan yaşamak mümkün değil. Süveydamın farkındayım. O küçük, saklanmayan göz yoran dil yaran biçimsiz siyah nokta. Bir koyu meneviş…
Derim ki şu yirmi yaşımda – doksanıma da gelsem derim ya neyse- ne için geç ki şu hayatta? Ufak bir raşana herkesin ihtiyacı var. Adım atmak kolay değil lakin biliyorum. Şimdilik ayağımızı kaldırmaya bakalım. Koşacağımız günlerin gelmesi umuduyla.