Yalan Söyleme Yolculuğu

İnsanın yeni bir meslek edinmesi kolay. Yeni bir eve taşınması, yeni kıyafetlere bürünmesi ve hatta yeni fikirler edinmesi de kolay. Fakat asıl zor olan, insanın gerçekten yeni biri olabilmesi. Bunu yapmak için çok fazla rota değiştiriyoruz. Gittiğimiz yolların gerçekten bizim seçimimiz olduğuna inanmak, kaderin elinde oyuncak olma fikrinden bile daha akılcı geliyor. Yine de çoğu zaman kendisi olmaktan sıkılıyor insan. Yeni bir dünya kurmanın yolunun yeni biri olmak ve yeni biri olmanın yolunun da yalan söylemekten geçtiğini düşünüyor.

Yalan söyleme yolculuğu başladığında, kişi kendinden ayrılıyor. Eşyalarını kendi içinden topluyor ve bir bilinmeze doğru ilerliyor. Söylenen her yalan, bir başka yalanı da kuyruğuna takarak peşinden getiriyor. Yalanların yükü arttıkça, yeni ve büyük bir yalan söyleyerek hepsinden kurtulma arzusu doğuyor. Yalanlarla istediğin her yere gitmek mümkün. Fakat gittiğin yerden dönmek her zaman o kadar da kolay olmuyor.

Yalan söyleyen ilk insanın neler hissettiğini düşünüp merak edebilirsiniz. Yalanın icat edilmesinden önce yaşananları düşünerek özlem çekebilirsiniz. Fakat bazen yalanlar, gerçeklerin ağır geldiği noktada yükünüzü sırtınızdan alan bir yardımcıya dönüşüyor. Tam da bu noktada, insanın yalanları renklendirme süreci başlıyor. Beyaz yalanlar, pembe yalanlar, o kadar da acıtmayan küçük tatlı yalanlar...

İşin özünde bütün yalanlar insanın talihini geri dönülemez bir biçimde değiştiriyor. Sadece insanın değil, çevresindekilerin de kader çarkı amansız bir şekilde dönmeye başlıyor. Çünkü ilk yalan çoktan söylendi. Muhtemelen ömrün son yalanı da yine ömrün son demlerine denk gelecek. Şimdilik önemli olan, yalanlardan değilse bile yalancı olmaktan kaçınmak gibi görünüyor. Çünkü yalan, ölümden bile hızlı koşma becerisine sahip.