Yalnız Kalmamız Ön Yargılarımıza Mı Bağlıdır?

Uzak köylerin birinde dul bir kadın yaşardı. Kocası çocuğu doğmadan önce vefat etmiş, kadın ise karnındaki bebeği ile yalnız başına kalmıştı.

Bir gün bahçesinin yakınlarındaki bir gelinciği görüp onu yalnız kalmamak için yanına almıştı. Gelincik her ne kadar evcil bir olmasa bile kadınla iyi anlaşıyor, yanından hiçbir zaman ayrılmıyordu.

Aradan zaman geçmişti, kadın bebeğini doğurmuş, tek başına zor olsa da bakıyordu. Günler geçtikçe gelincik bebeğe de alışmıştı.

Bir ay sonra kadın birkaç dakikalığına yan komşusundan bir şeyler almak için evden ayrılmıştı. Gelincikle bebek birkaç dakikalığına bile olsa yalnız kalmışlardı. Daha sonra kadın kapıdan içeri girdi ve ilk karşılaştığı şey gelincik olmuştu.

Kadın çok şaşkın ve sinirli bir haldeydi. Gelinciğin ağzı kan içerisindeydi. Kadın çıldırmışcasına gelinciğe saldırdı ve oracıkta onu öldürdü.

Kadın üzgündü yerde amansızca ağlıyordu. Tam o sırada içerden bir ses geldi. Bu ses bebeğin sesiydi ve kadın çok şaşkındı. Hemen içeri girdi kadın ve bebeği ölmemişti ama beşikte bir sürü kan vardı. Kadın bir kez daha şaşkınlık içerisinde kanlara baktı ve odada bir yılanın olduğunu fark etti. Kan izlerinden anlaşıldığı gibi yılan bebeğin beşiğine girmişti ve gelincik onu beşikte öldürüp çekmişti…