Yalnızım her zamanki gibi

Yüreğim hastalıklı bu zmanlar ...
Ne yazacagimi dilimi nasıl dondurecegimi bilmiyorum.
Ben neler öğrendim, hiç bilmemem gereken bu sevda yolunda ...
Sensizligin ertesi bugün sonsuzluğun yüreğin kapanışı.
Dilim bile dönmüyor , yazamıyorum, aklım dağınık cümle kuramıyorum.
Aşk yalanmış sevda yalan diyen sanatçı ne çok içten söylüyorsun bu cümleyi ne çok dokunmuş bu dizeler sana , ne çok şey yaşamışsın ki dökülmüş lugatlar tasvirinden .
Şimdi yıldızlar dahi adının bask harfini unutmuş.
Sen kimdin, ben kimdin , biz kimdik ?
Hani bir laf vardır ya nereye gidersen git aklının götürdüğü yerdesin diye, ne yazarsan yaz dilinin döndüğü kadarsin.
Bu insanlar mutlu olmayı nasıl başarıyorlar zira ben hiç beceremiyorum da .Gündüz gülüp gece ağladım hep .
Yapacak birseyin kalmayinca sustum ağladım sesimi kimseye duyurmadım ne diyecektim ki ne söyleyecektim kime neyi anlatacaktim.
Sus yüreğim dedim hep sus kimse duymasın ağlama sızlama içinden çıkarma canın yansa da çıkarma. Ben hep yalnızdım kalabalıklar içinde...