Yalnızlık

Gerçekten gidecek misin?
Bırakacak mısın beni...?
Yalnızlığa tekrar mahkum edecek misin beni ?
Oysa ben seni tüm benliğimle sevmiştim. Her şeye Herkese rağmen ...
Rüyaların tersi çıkar derler,. Buna inanmak istiyorum. Yoksa yine inancım yerle bir mi olacak ?
Olamaz...!
Ben yine korkmaya başladım. Hep korktum zaten ben. Ve ne zaman " korku " kelimesini düşünsem karanlık çöküyor gözlerimin önüne. Sonra birden bir ağırlık...Sıcak bir damla gözyaşı akıp gidiyor gözlerimden. Silmeye çalıştıkça daha da artıyor. Karanlık korkumu ıslatıyorum. Git gide çoğalıyor. Ve ben kendi okyanusumu yaratıyorum. Kocaman uçsuz bucaksız, sonu yok... Sonra birden tam ortasında buluyorum kendimi Kurtulmaya çalıştıkça, çırpındıkça gücüm azalıyor, daha da dibe batıyorum.
Ve kimse yok...
Meğerse benim okyanusumun sahili yokmuş. Kurtulunca sırtımı yaslayacağım bir sahil yokmuş.
Öylece kalakalıyorum...
Yavaş yavaş batıyorum derinlere. Karanlık sular karşılıyor beni, hoş geldin dercesine.Bakınıyorum etrafa. Biliyorum kimse yok. Seslenmeye çalıştıkça "dur" diyor yalnızlığım.
"Dur! senden vazgeçenlere sen neden sesleneceksin ki" diyor. Seni bana mahkum ettiler, sen benimsin diyor yalnızlık...
Şimdi ise yalnızlığıma inanıyorum. Ona güveniyorum, onu seviyorum. Bakalım o beni neye mahkum edecek???