Yalnızlık ile ne kadar varım?

Bir çoğumuz yalnız kalmayı tercih eden toplumdan ibaretiz. bazen ise bu durumdan Muzdaribiz
oysa insandan kaçıp insana sığınıyoruz.
günün belirli bir bölümünü sadece kendi kafamızda ki düşünceler ile nereye hangi sonuca varacağımızı
düşünerek harcıyoruz. evet bir sonuca ulaşamasak ta bu durum bizi kızdırmaya yetiyor.
Geriye kalan çoğu insanın aslında sevilmeye o kadar ihtiyaç duyduklarına inanıyorum ki kimi zaman
bu sevgi onları korkutuyor, bazen ise bir sigara küllüğünde dumanı oksijen alanı zayıfıtlamış
halde kalıyor. yada zil zurna sarhoş ağlamaktan göz çanakları gözyaşlarını saklamayı tercih etmiş şekilde
buluyor kendini. yalnız kalmakta meşakkatlidir yalnızlığı seçmek de bazen en önemli şeyler önemsiz
gelir, sözlerinde ciddiye alınmadığını düşünürsün ve kendini de ciddiye almazsın kafasının içinde ki
düşüncelere daha da yer verirsin seni rahatlamak için yepyeni tuzaklara açık zeminler hazırlar.
“Ben neden böyleyim “sorusu defalarca kendine yöneltir yalnızlık ile ne kadar varım ne zamandır?
İçerisindeyim bu durumun yalnızlığın içeresinde bir tutam sevgi şefkati düşüncesi ile sessizleşiyorum
kendimde, oysa hayat yanıltmalar ile doludur kaç yürek hayal ettiği yarınların pençesinde kilitli kaldı
kaç kelepçe vuruldu kalplere istediği tek şey hissetmekti. evrende var olduğunu onun da duygularının
var olduğunu bir anlamı olduğunu düşündürebilmekti.

“yalnızlık karanlık odasında duvara gölgesi
Yansımış küçük bir çocuk “