YALNIZLIK ŞEHRİYİM

Benim adım yalnızlıktır
Bomboştur kalbimin sokakları
Yalnızlıkla sarılmış caddeleri
Terkedilmiş viranedir yüreğimin yolları
Hiç bitmez benim şehrimde yalnızlık nöbetleri

Mutluluk hic çalmaz gönül kapımı
Yalnızlık mekan tutmus bırakmaz sol yanımı
Rüzgarlar yine çalıyor benim şarkımı
Hüzzamlar yine yakıyor canımı
Beklemiyorum artık ben mutluluk Vuslatımı

Arş kadar uzağa firlatılmış saadetim
Uzattım alamadım yetişmedi ellerim
Gözyaşıyla doldu gecelerim
Sırdaşım olan sadece kırık kalemim
Beni dinleyen ise yalnızlığımdan bıkmış defterim

Baştan mı böyle yazılmış kaderim
Kara kara Çürümüş umutlarım
Baska yüreklere savrulmuş mutluluklarım
Çile zincirine dizilmiş kederlerim
Kalbimde büyüttüğüm kocaman bir yalnızlık şehriyim