YANIM DA OLMADAN DA YANIMDA

Yanım da olamadan yanımda.
Hayatta bazı insanlar vardır; ne kadar anlatmaya çalışırsan çalış, kelimeler yetmez. Ne kadar minnet duyarsan duy, karşılık veremezsin. Çünkü onlar sana sadece bir iyilik yapmaz; varlıklarıyla dünyanı güzelleştirir, eksik yerlerine tamam, karanlık yanlarına ışık olurlar.
Seninle öyle bir bağ kurduk ki, ne kan bağı ne soy bağı açıklayabilir bu yakınlığı. Sen, sadece bir abla değilsin benim için; sen benim için, her şeyin dağıldığı anda toparlayan, her şeyin koptuğu anda tutan el oldun. Sırtımı dayadığım, omzuna yaslandığım, gözümle değil kalbimle gördüğüm dağ oldun.
Hayatımda nice insanlar geldi geçti. Kimi zaman sahte gülüşlerle kandırıldım, kimi zaman çıkar ilişkileriyle incitildim. Ama sen... Sen her zaman aynı yerdeydin. Değişmeden, eksilmeden, sorgulamadan... Bir “iyiyim” deyişimi bile gözünden anlayacak kadar tanıdın beni. Kimsenin duymadığı sessizliğimi duydun, herkesin görmezden geldiği gözyaşımı gördün.
Yorulduğumda, sen dinlendirdin. Konuşamadığımda, sen konuştun içimden gelen sesi. Çaresizliğime çözüm olmadın belki ama çaresizliğimde yalnız olmadığımı hissettirdin. İşte bu, dünyanın en kıymetli hediyesiydi bana: Varlığın.
Seninle yaşadığımız her an, benim hafızamda bir iz bıraktı. Küçücük bir tebessümün bile yeri var içimde. Çünkü seninle birlikte öğrendim; güvenmenin ne kadar değerli olduğunu, birinin varlığına dua etmenin ne kadar kıymetli olduğunu, “yanında olmak” kavramının sadece fiziksel değil, yürekle de mümkün olduğunu...
Hayatın içinde kaybolduğum anlarda bile, sen beni kendime döndüren pusula oldun. Sabırlı oluşunla, anlayışınla, bazen tek kelime etmeden bile en derin yaralarıma merhem oldun. Kendi yaşadıklarını anlatmadan, benim acımı anlayan ender insanlardansın.
Senin gibi bir abla hayatıma hediye edildiği için Rabbime ne kadar şükretsem az. Çünkü sen, sadece abla değil; bir dua, bir teselli, bir direnç, bir umut oldun.
Ve eğer bir gün herkes giderse, ben yine de güçlü kalırım. Çünkü bilirim ki, bir zamanlar bana gerçekten “ablalık” etmiş bir melek vardı bu dünyada. Adı Makbule’ydi.
Ve senin adını anmak bile, içimde bir huzur çiçeği gibi açıyor...