Yanına sokulasım var şimdi. Ellerimi avuçlarına koyup, avuçlarının sıcaklığını hissedesim var.İçimde huzurla dolma isteği bir nevi. Öyle özlem sardı ki yüreğimi, öyle sen dolu ki yüreğim. Sanki sevgimin çokluğu küçücük yüreğimden taşıp, tüm benliğime sinecek gibi. Sinmiş gibi hatta, sen işlemiş gibi her bir zerreme. İçim, dışım, sevgim, gülüşlerim hatta huzurum; sen dolmuş gibi, senden bir parça olmuş gibiyim.Sanki önceleri seninmişim de, araya biraz özlem katıp tekrar senleşmiş gibiyim. Meğer mutluluk senin olmakmış ya sevgilim! Asıl mutluluk; huzuru seninle eşleştirmekmiş meğer. Gülüşünün sıcaklığıyla ısınmakmış. Teninin kokusuyla huzura doyamamakmış. Ah sevgilim! Sarıp sarmalar, gülüşünle ısıtırsın diye heran üşümek geliyor içimden. Kötü alıştım buna, sana alışma olayım ise en güzeli tabii’ki. Unutmadan; Öpüyorum, yüreğimden tut içimi ısıtan o gülüşlerinden.