YANLIŞ ZAMAN

Yıllar sonra çaldı telefon,
ne beklediğim bir ses, ne de unuttuğum bir düş,
sadece içimde eski bir yarayı kanatan bir çınlama,
“Sen misin?” dedi kadın,
dudakları titreyen bir sır,
gözleri kapalı, kalbi geçmişin kapısında.

Adam sustu,
boğazında düğümlenen kelimeler vardı,
yutkunmakla yanılmak arasında kaldı.
“Yanlış numara” dedi usulca,
ama yüreği bağırıyordu:
“Hayır, ben hâlâ benim… hâlâ senin sesini tanıyorum.”

Kadın derin bir nefes aldı,
zamana meydan okuyan bir cesaretle,
“Hayır” dedi,
“Numara belki yanlış, ama ses doğru.
Kalbim bu sesi unutmaz.”

Ve o an, odadaki sessizlik büyüdü,
günlerin, ayların, yılların biriktiği bir duvar dikildi aralarına.
Adam fısıldadı, gözleri uzaklara dalmış,
“Doğru ses… ama yanlış zaman.”

Ah zaman!
Ne kadar acımasızsın…
Doğru insanları buldurur,
ama kollarına sarılmalarına izin vermez.
Aynı gökyüzüne bakarlar,
ama aynı saatte, aynı şehirde buluşamazlar.

Kadın, hatıraların penceresinden baktı,
o ilkbaharı hatırladı:
birlikte yürüdükleri o sokağı,
ellerinin titrek dokunuşunu,
ve ayrılığın paslı kapısını.
Adam, sustuğu her kelimeyi yutkunurken
dudaklarının kıyısında bir pişmanlık taşıdı.

Telefonun ucunda iki kalp vardı,
ama iki kalbin arasında binlerce takvim yaprağı.
Gözyaşı düştü kadının yanaklarından,
adamınsa sesi titredi,
ama ikisi de söylemedi:
“Keşke o gün gitmeseydik,
keşke biraz daha direnebilseydik…”

Telefon kapandı,
karanlık yine odalara sindi.
Kadın, geceyi uzun uzun dinledi,
adam, yıldızların altında susmayı seçti.
Ve ikisi de aynı cümleyi düşündü:
“Aşk bazen doğru kişide doğar,
ama yanlış zamanın ellerinde ölür.”

Aradan yine yıllar geçecek,
belki bir sokak köşesinde rastlaşacaklar,
belki hiç buluşamayacaklar…
Ama o ses, o tek cümle
hep kalacak ikisinin yüreğinde:

Doğru ses…
Yanlış zaman…