Yanmak

Alevin üstüne yürüdün, korkusuz,
Kül olmayı göze aldın, sınır tanımazsın.
Dünya seni yaksa da yetmez,
Ateşten yanan, başka ateş ister, doymayan bir can…

Sana uzanan eller yanar,
Gözlerindeki kıvılcım onları deler geçer,
Sevgi dediklerin seni boğamaz,
Tatmin yok, teslimiyet yok, yalnızca yıkım var.

Her yanış bir çığlık,
Her soluk bir meydan okuma,
Kendi küllerinden doğarsın yeniden,
Ve gürül gürül haykırırsın: “Beni söndürmek mümkün değil!”

Ateşten yanan, suya bakmaz,
Doymaz, teslim olmaz, durmaz, yorulmaz,
Çünkü onun yolunda yalnızca yangın vardır,
Ve yangın, ona her zaman yetmez…