Yaprak Dökmeyi Bırak

Başkalarının sözleriyle savrulma artık,
Rüzgâr değilsin sen, kökü derin bir ağaçsın.
Duyan bilmez, konuşan anlamaz,
Her cümlede biraz eksiliyorsun, farkında mısın?

Bir bak onların yüzüne,
Hepsinin derdi başka,
Kimisi kıskançlıktan konuşur,
Kimisi kendi boşluğunu doldurmak için.

Senin dallarını kırmak isteyen çok,
Ama kökün sağlam, unutturma kendine.
Her yaprak döktüğünde
Onlar biraz daha seviniyor,
Sen biraz daha yaralanıyorsun.

Sözlere teslim olma,
Söz kılıçtan keskindir ama
Senin suskunluğun dağ gibi ağırdır,
Bunu bil.

Kırılma, eğilme, bükülme artık.
Rüzgâr dedikodularla esti diye
Sen gövdeni terk etme.
Her düşen yaprakla bahar bitmez,
Ama senin inancın kırılırsa
Gerçek kış o zaman başlar.

Başkalarının sözleriyle yaprak dökmeyi bırak!
Onların dili senin yolunu çizemeyecek kadar kirli,
Onların nefesi senin ruhunu üfleyemeyecek kadar sığ.
Unutma:
Ağaç kökünden beslenir,
Sen de kendi özünden!

Kalk ayağa,
Artık başkalarının gölgesinde değil,
Kendi gölgende yürü.
Çünkü senin dalların gökyüzüne yazılmış bir şiir,
Onların diliyle silinmeyecek kadar güçlü.