Yaralarım Yâr'dan Armağan

Yardan düşmüştüm bir gece sessiz,
Ay bile utanırdı hâlimden gizli.
Bir bakışın kesti içimi derinden,
Her yara sanki adını fısıldadı gizlice.

Ellerim boştu, kalbim doluydu hâlâ,
Bir gidişin bin ölümü saklar aslında.
Ne kına, ne dua değdi bu deriye,
Yaralarım… yâr’dan armağandı bana.

Aşk dedikleri, ateşin en soylusuymuş,
Yakarken bile bir güzellik taşırmış.
Ben yanarken öğrendim bunu sessizce,
Her acı, senden kalma bir nişanmış.

Şimdi anlıyorum; sevmek, eksilmekmiş,
Kendinden vazgeçip onda tükenmekmiş.
Senin elinden düşmek bile bir lütuftu,
Zira her yara seni hatırlatırmış.

Ve bil ki, yâr…
Ben bu yaraları gizlemem artık,
Çünkü her biri bir hatıra taşır sana.
Yardan düşmüştüm evet,
Ama yaralarım yâr’dan armağandı bana.