Her insanın içinde sakladığı görünmez yaralar vardır. Bazıları açıkça kanar, bazılarıysa sadece ruhun derinliklerinde saklanır.
Benim de öyle yaralarım vardı; hayatın acı darbeleriyle açılmış, kanayan. Ama hiç kimse onları senin gibi anlamadı, senin gibi sardı.
Sen, yalnızca abla olmadın; o yaraların merhemi oldun.
Her ağladığımda, her kırıldığımda yanımda oldun, sarıldın bana.
Düşüp kalktığım her anda elini uzattın, yolumu aydınlattın.
Senin varlığın, o en karanlık anlarımda bile ışık oldu.
Sessizce, incitmeden, yormadan sarıldın ruhuma.
Senin sevgin, en büyük sığınak oldu bana.
Her yara izimde senin sabrını, anlayışını ve sevgini görüyorum.
Ve biliyorum ki, seninle her şey daha katlanılır, her acı daha hafif.
Seninle büyümek, seninle iyileşmek…
Bu hayatın en kıymetli hediyemsin.