YARDIM SEVER RUHLARIMIZ

"Bir gün çok param olsa,ilk işim yoksullara yardım etmek olacak " diye başlayan cümlelerle istila ediyoruz ruhları. İnanıyorlar. İyi niyetli olduğumuza,yardım için elimizden gerçekten hiç bir şey gelmediğine. Yardım......... Daha uzatılır bu noktalar. Kime,neye yardım. Kimin malını kime veriyoruz. Kongo'daki maden ocaklarını yağmalarken,dilenciye üç kuruş vermeyi yardım sanıyoruz. Bize iki havlayan sokak köpeklerine yapmadığımız zulüm,duymadığımız kin kalmazken. Phetshop'lardan kedi köpek satın almayı iyilik zannediyoruz. Onların tüm yaşam alanlarını iğrenç yaşamlarımıza feda ederken,cafelerde önlerine iki köfte atmayı insanlık zannediyoruz. Herkesin birbirinden ve evrendeki tüm canlılardan sorumlu olduğunu unutup,durmadan sevap günahlarımızı tartıyoruz.

En son ne zaman dedikodu yaptınız? Ne zaman kalp kırdınız? Ne zaman size saldıran birine saldırdınız ve anlaşılmayı beklediniz? Kısa bir süredir sahilde beslediğim üç tane köpek,arada belli başlı insanlara havlıyor diye bütün sahil diş bilemiş o köpeklere. Belediyeye haber vermişler. Birisiyle kavga ettim bu yüzden. Köpeklerin saldırgan olduğundan bahsediyor ve o köpekler anlaşılmayı bekler bir şekilde etrafımda gezinirken o arkadaşa daha geçen yıl sattığı mısırların kazık fiyat olduğunu söylemedim.

Ne kadar da inanmışız,herşeyi bizim hak ettigimize,evrenin sadece bize ait olduğuna. Keşke dinlerin gerçek gönderiliş amacını yaşayabilsek. Keşke müslüman,hristiyan,yahudi,budist demek yerine insanım diyebilsek. Keşke yaptığımız her "iyiliğe ", dokunduğumuz her cana mecbur olduğumuzu anlasak ve kendimizi bu kadar yüceltmesek. Keşke bu kadar aşağılık varlıklar olmasak. Sizi bilmem ama ben çoğu zaman türümden (buna kendimde dahilim) utanıyorum.